Schuld bij een hond

Veel eigenaren geloven dat hun honden het begrijpen als ze ‘slechte dingen’ doen, omdat ze ‘zich schuldig voelen en berouw tonen’. Maar hebben honden schuldgevoelens?

Op de foto: de hond kijkt schuldig. Maar voelt de hond zich schuldig?

Heeft een hond schuldgevoelens?

Je bent na een dag hard werken naar huis teruggekeerd en daar staat je een hele route te wachten. Vernielde schoenen, een gestripte bank, gescheurde tijdschriften, een plas op de vloer, en – als kers op de taart – je mooiste jurk ligt in een plas, alsof de hond zichzelf probeerde af te vegen, maar tevergeefs een doek koos. En de hond heeft, als je verschijnt, geen haast om vrolijk te springen, maar laat zijn hoofd zakken, drukt op zijn oren, drukt op zijn staart en valt op de grond.

“Hij weet tenslotte dat het onmogelijk is om dit te doen – wat een schuldige blik, maar hij doet het toch – niet anders, uit gevaar!” - je bent zeker. Maar je zit verkeerd met je conclusies. Het toeschrijven van schuld aan honden is niets meer dan een uiting van antropomorfisme.

Honden voelen zich niet schuldig. En wetenschappers hebben het bewezen.

Het eerste experiment gericht op het onderzoeken van schuldgevoelens bij honden werd uitgevoerd door Alexandra Horowitz, een Amerikaanse psycholoog.

De eigenaar verliet de kamer nadat hij de hond had bevolen geen eten mee te nemen. Toen de persoon terugkwam, zei de onderzoeker, die in de kamer was, of de hond het lekkers had gepakt. Zo ja, dan verweten de eigenaren de huisdieren, zo niet, dan toonden de eigenaren vreugde. Vervolgens werd het gedrag van de hond geobserveerd.

Maar het feit is dat de onderzoeker soms de hond ‘opzette’ en een lekkernij weghaalde. De eigenaar wist er uiteraard niets van. Tegelijkertijd deed het er helemaal niet toe of de hond de schuldige was: als de eigenaar dacht dat het huisdier “geblunderd” had, toonde de hond telkens levendig “berouw”. 

Bovendien leken honden die geen snoepje kregen, maar waarvan de eigenaar dacht dat ze “een misdaad hadden begaan” schuldiger dan de echte boosdoeners.

Als de hond het lekkers at, en de onderzoeker een ander stuk plaatste en tegen de eigenaar verklaarde dat de hond zich “goed” gedroeg, werden er geen tekenen van berouw waargenomen – de hond begroette de eigenaar vreugdevol.

Het tweede experiment werd uitgevoerd door Julia Hecht van de Universiteit van Boedapest. Deze keer zocht de onderzoeker naar antwoorden op 2 vragen:

1. Zal een hond die een misdrijf heeft begaan, berouw tonen zodra de eigenaar verschijnt?
2. Zal de eigenaar alleen door het gedrag van de hond kunnen begrijpen hoe de hond zich gedroeg?

Voorafgaand aan het experiment keken de onderzoekers simpelweg hoe elk van de 64 honden die aan het experiment deelnamen, onder normale omstandigheden de eigenaar begroette. En toen zetten ze eten op tafel en verboden de honden het mee te nemen. De eigenaar vertrok en keerde daarna terug.

De hypothese dat de hond pas “schuldgevoelens” toont nadat hij uitgescholden werd, werd meteen bevestigd. Bovendien maakte het, net als bij de experimenten van Alexandra Horowitz, helemaal niet uit of de hond de regels volgde of overtrad.

Het antwoord op de tweede vraag was verrassend. Ongeveer 75% van de eigenaren stelde aan het begin van het experiment nauwkeurig vast of de hond de regel had overtreden. Maar toen deze mensen werden geïnterviewd, bleek dat deze honden voortdurend de verboden overtraden en daarvoor werden uitgescholden, dat wil zeggen dat de kans op een nieuwe overtreding zeer groot was, en de honden wisten zeker dat de eigenaar ontevreden zou zijn als hij teruggekeerd. Zodra dergelijke proefpersonen van het onderzoek werden uitgesloten, konden de eigenaren aan het gedrag van het huisdier bijna nooit meer raden of de hond de regels had overtreden.

Er werd dus duidelijk vastgesteld dat schuldgevoel bij honden een andere mythe is.

Als honden zich niet schuldig voelen, waarom zijn ze dan ‘berouwvol’?

De vraag kan rijzen: als de hond zich niet schuldig voelt, wat betekenen dan de tekenen van 'wroeging'? Alles is heel eenvoudig. Feit is dat dergelijk gedrag helemaal geen berouw is. Dit is een reactie op een dreiging en de wens om agressie van de kant van een persoon te blokkeren.

De hond, die tegen de grond knuffelt, zijn staart instopt, zijn oren plat maakt en zijn ogen afwendt, geeft aan dat hij echt conflicten wil vermijden. Trouwens, veel mensen die dit zien, worden echt zachter, zodat het doel van het huisdier wordt bereikt. Maar dit betekent helemaal niet dat de hond zijn “slechte gedrag” heeft gerealiseerd en het niet nog een keer zal herhalen.

Bovendien lezen honden perfect de emoties van een persoon – soms zelfs voordat hij zelf beseft dat hij van streek of boos is.

Dit betekent niet dat honden “ongevoelig” zijn. Natuurlijk ervaren ze een breed scala aan emoties, maar schuldgevoel staat niet in deze lijst.

Wat moet je doen, vraag je je misschien af. Er is maar één antwoord: omgaan met de hond en hem het juiste gedrag leren. Bovendien helpen irritatie, woede, schreeuwen en schelden niet. Ten eerste: lok honden niet uit tot “slecht gedrag” en laat geen voedsel of voorwerpen die verleidelijk zijn voor hondentanden binnen het bereik van het huisdier liggen. Bovendien is het heel goed mogelijk om een ​​hond correct gedrag te leren of problematisch gedrag te corrigeren met behulp van humane methoden.

Mogelijk bent u wellicht ook geïnteresseerd in: Stereotypen bij honden De hond eet uitwerpselen: wat te doen?