Zal een eigen hond helpen een wilde hond in het gezin aan te passen?

Vaak is er in het huis waar een wilde hond ter aanpassing wordt geplaatst, al een hond, of zelfs meerdere. Welke invloed heeft de aanwezigheid in de directe omgeving van andere honden op het wilde dier? Helpt de aanwezigheid van stamgenoten bij het aanpassen aan een nieuwe omgeving of belemmert deze deze? 

Foto: publicdomainpictures.net

We hebben het over de aanwezigheid van reeds gedomesticeerde honden. Ik denk dat iedereen het erover eens zal zijn dat de aanwezigheid van meerdere wilde honden in één kamer het proces van aanpassing en ontwikkeling van contact met een persoon alleen maar zal bemoeilijken: aan de ene kant zal de angst voor een andere wilde zich voeden en “infecteren”, aan de andere kant aan de andere kant, omdat we een vriend uit het vrije leven in de buurt hebben van een hond, dagen we zelf de wildling uit om dichter bij het object te blijven dat hem al bekend is, vooral omdat dit object een stamgenoot is wiens gedrag begrijpelijk is voor de hond. Dit is het duidelijke uitgangspunt waar onze wijk zich aan zal vasthouden.

Eerlijk gezegd geef ik er de voorkeur aan dat slechts één hond, onze wilde hond, onder de hoede is van een man die met een wilde hond werkt. 

Naar mijn mening duren de eerste stappen om contact te leggen met een persoon in een dergelijke situatie iets langer, maar de daaropvolgende stappen bevinden zich al op het "gekartelde" pad, aangezien we de hond vanaf het allereerste begin interactie met ons aanbieden "één op één" een". Ja, hoogstwaarschijnlijk zal de observatieperiode onder de tafel iets langer duren dan wanneer er een andere hond in de kamer is die de persoon kent en liefheeft, maar dan begint het wilde dier onmiddellijk in directe verbinding met de persoon te werken.

Ik zal echter objectief zijn: meestal helpt de aanwezigheid van een andere hond in huis, die actief communiceert met de persoon die voor het spel zorgt, om het spel sneller van onder de tafel te 'halen'.

Als iemand regelmatig in een kamer verschijnt waar een wilde hond is, vergezeld van een mensgerichte hond, met wie hij zachtjes speelt in de aanwezigheid van een wilde hond, die hij voedt met verschillende soorten lekkers, zal een hond aan het begin van het aanpassingstraject heeft voor een mens-hond-paar de mogelijkheid om deze interactie te zien en te overwegen, om zich te concentreren op de voor haar begrijpelijke signalen van vreugde, geluk en spel, die een gedomesticeerde hond laat zien tijdens contact met een persoon. Terwijl deze visuele ervaring zich opstapelt, begint de wilde hond het initiatief te nemen om uit zijn schuilplaats tevoorschijn te komen. Natuurlijk zal ze niet streven naar een persoon, maar naar een hond, als een object dat voor haar begrijpelijk is. Met de hulp van een gedomesticeerde hond krijgt de wildling echter de kans om van achter de rug van een stamgenoot goed te kijken en aan een persoon te snuffelen. Dit is een pluspunt.

Tijdens het "trekken" van een wild dier op een gedomesticeerde hond als aas, moet je er zeker van zijn dat het huisdier geen jaloezie zal tonen jegens de nieuwe gast, niet volhardend, obsessief of agressief zal zijn. Meestal fungeren volwassen (of zelfs oudere) kalme mannetjes, "gebonden" aan de eigenaar en begripvol en goed met behulp van verzoeningssignalen, als een hond die de rol van "onderhandelaar" goed speelt.

Helaas, nadat een wilde hond het asiel heeft verlaten voor contact met een gedomesticeerde hond, vertraagt ​​het aanpassingsproces en het leggen van contact met een persoon. Dit gebeurt om dezelfde reden dat de eerste vooruitgang plaatsvond: een gedomesticeerde hond, die aan de ene kant veel begrijpelijker is voor een wild dier dan een persoon, hielp het wilde dier om de situatie te gaan verkennen, aan de andere kant, het huisdier fungeert als een soort “magneet”, waar het wild naar streeft.

Foto door wikipedia.org

Een wilde hond communiceert met zijn soortgenoten, beweegt zich in het gezelschap van een gedomesticeerde hond door een appartement of huis, gaat wandelen en volgt het huisdier overal met zijn staart. Omdat ze in haar basisbehoeften heeft kunnen voorzien, probeert een wilde hond geen moeite te besteden aan het zoeken naar de sleutels om iemand te begrijpen – ze voelt zich al redelijk op haar gemak in het gezelschap van een andere hond.

Als gevolg hiervan lopen we het risico een wild dier te krijgen dat zich heeft aangepast aan het leven in huis, zich verheugt over de verschijning van een persoon erin, maar geen gehechtheid aan een persoon vormt, hem niet echt vertrouwt – de hond gewoon leert met iemand in hetzelfde huis te leven.

Daarom ben ik van mening dat we na de eerste fase van het tot stand brengen van contact via een gedomesticeerde hond het leven van een wilde hond zoveel mogelijk moeten vullen om het op onszelf over te zetten en te interesseren en te motiveren om met een persoon te communiceren. We vergeten ons doel tenslotte niet: het leven van een voormalige wilde hond vol, gelukkig, actief maken, en dit alles gaat gepaard met een persoon. In hetzelfde geval, als er geen andere honden in huis zijn dan de hond die wordt aangepast, wordt de hond gedwongen (dit is niet helemaal het juiste woord, omdat we het proces van het leggen van contact natuurlijk leuk en pijnloos maken ) om ontvankelijk te zijn voor het feit dat de man haar aanbiedt.