Aanpassing aan wilde honden: initiatief en menselijk contact

“We moeten geduld hebben,” antwoordde de Vos. ‘Ga daar eerst een eindje verderop op het gras zitten, zo. Ik zal je vragend aankijken, en jij houdt je stil. […] Maar zit elke dag een beetje dichterbij…

Antoine de Saint-Exupéry “De Kleine Prins”

Hoe kun je contact krijgen met een wilde hond? Helemaal aan het begin van de reis zullen we het advies van de wijze Vos opvolgen: ga op afstand zitten, kijk scheef, en elke dag zitten we steeds dichterbij. 

Foto: www.pxhere.com

Hoe kun je contact met een wilde hond ontwikkelen en hem initiatief leren?

We moeten de wilde hond de tijd geven om naar ons te kijken, te snuiven. Ga niet overhaast op deze zaak in. Ik raad ten zeerste aan om op afstand te beginnen met het aanpassen van een wilde hond: we gaan de kamer in en kijken op welke afstand de hond niet zo bang is van onze aanwezigheid dat hij begint te grommen of tegen de muur te knijpen. Het is op deze afstand dat we op de grond zitten (of je kunt zelfs gaan liggen – hoe lager we bij de grond zijn, hoe minder gevaar we vormen voor de hond). 

We zitten opzij, kijken niet in de ogen, tonen signalen van verzoening (je kunt meer leren over signalen van verzoening in het boek “Signals of Reconciliation” van Tyurid Ryugas, dat ik aanbeveel aan elke vrijwilliger, curator of hondeneigenaar).

De aanwezigheidssessie duurt minimaal 20 minuten, waarin we hardop kunnen zingen, zodat de hond aan onze stem en zijn stembuigingen gewend raakt. We kunnen boterhammen eten en af ​​en toe kleine stukjes naar de hond gooien. In eerste instantie zal ze ze niet in jouw aanwezigheid opeten, maar eetlust komt met eten.

En geleidelijk naderen we elke dag een paar stappen langs een verzoenende boog naar de hond. Ons doel: om dicht bij het huis aan de zijkant te gaan zitten, langs het lange gedeelte ervan.

Wanneer de hond ons dichtbij genoeg heeft gelaten (meestal duurt het een dag tot vijf als we parallel werken aan het aantal muren van het huis, aan voorspelbaarheid en variatie, dat wil zeggen, we doen complex werk), beginnen we in de nabijheid van de hond zitten, voorlezen en boterhammen eten. We beginnen haar zijde aan te raken (en daar is het al niet ver van de TTach-massage).

Voordat we het pand verlaten, laten we zoek- en bont (je kunt kunstbont gebruiken) speelgoed voor de hond achter.

Van het klassieke en eenvoudigste zoekspeelgoed raad ik aan om 1 – 2 schoenendozen voor de helft gevuld te laten met verkreukelde vellen toiletpapier, waar we een paar hapjes eten in gooien voordat we vertrekken. Laat de hond de doos verkennen en er doorheen snuffelen op zoek naar lekkers. Geleidelijk aan kunnen we de taak moeilijker maken door deksels op de dozen te plaatsen, constructies te bouwen met verschillende deksels die kunnen vallen en geluid maken als de hond voedsel probeert te pakken. Dit is wat we nodig hebben, we streven ernaar de hond uit te leggen dat initiatief en koppigheid tot een beloning leiden: vechtpartij, brutaal!

Je kunt de taak nog moeilijker maken door roostervormige stoffen linten langs de bovenkant van de doos te laten lopen – steek je snuit erin, vecht met een lichte spanning van de linten, pak eten.

Je kunt een tennisbal nemen, er een gat in boren, van binnenuit afspoelen en vullen met voedsel. Enerzijds leren we de hond aan te dringen op zijn daden – door de bal te rollen krijgt de hond een beloning in de vorm van gemorst voer. Aan de andere kant maakt de hond op deze manier kennis met speelgoed.

Ik gebruik in de praktijk bij wilde honden niet zo graag industrieel speelgoed voor het uitdelen van lekkernijen, zoals Kong, omdat ze meestal gemaakt zijn van materiaal dat niet erg begrijpelijk en prettig is voor een wilde hond. Dit zijn gedomesticeerde honden die bereid zijn te spelen met alles wat ze tegenkomen, op hard rubber kauwen of proberen een hard plastic speeltje te achtervolgen. En ik raad ten zeerste aan om Kongs te kopen voor eigenaren van honden die de neiging hebben om thuis op ongepaste voorwerpen te kauwen of alleen te huilen. Maar een wilde hond heeft naar mijn mening iets zachters nodig, dat de manifestatie van initiatief met onaangename tastsensaties niet remt. Dat is de reden waarom – zacht toiletpapier of toiletpapierrollen verticaal in een schoenendoos worden geplaatst, of goed geventileerde wijnfleskurken. Dat is de reden waarom – een tennisbal, vrij zacht voor hondenkaken, velours op de tand. Of een kleed gemaakt van fleecelinten, waarbinnen een voer wordt gelegd.

Onze taak in dit stadium is om de hond tot actieve acties uit te lokken – hem de kamer te laten bestuderen en het op de tand te proberen.

Als we het hebben over gewoon speelgoed dat geen voedsel is, raad ik aan zacht, pluchen speelgoed zoals Skinneeez-huiden binnenshuis te laten. We herinneren ons dat we de hond willen leren spelen, omdat. haar speelvermogen en interesse in het spel zullen ons later helpen bij het trainen en het leggen van contacten. Het gevoel van vacht in de mond zet de basisinstincten van de hond aan: de prooi verscheuren en verstoren. Als het speelgoed tegelijkertijd piept, zoals Skinneeez doet – uitstekend, dit is een imitatie van de jacht op een harig dier. Er zijn ook speciale bontspeeltjes die gevuld kunnen worden met voer.

In eerste instantie zal de wildling het aangeboden speelgoed alleen verkennen, maar zodra hij zich realiseert dat dit speelgoed voedsel afgeeft, zal het ongeduld om er bij te komen er snel toe leiden dat de hond in uw bijzijn naar stukjes in een schoenendoos gaat zoeken. Dit is precies wat we nodig hebben! Nu kunnen we met onze stem aanmoedigen en prijzen omdat we de grenzen verleggen, omdat we koppig zijn bij het zoeken naar voedsel.

We moeten er ook aan denken om met afstanden te spelen. Eerst plaatsen we een kom met eten of een doos met lekkernijen direct naast de schuilplaats. Vervolgens verwijderen we geleidelijk de kom / doos steeds verder, waardoor de hond wordt uitgedaagd om te bewegen en de kamer te verkennen. Op het moment dat de hond ons bij zich in de buurt laat, bieden wij opnieuw een bak of bak aan in de directe omgeving van het huis, maar dan uit onze handen.

Als de hond begint te graven in de bak of begint te eten uit de kom die de persoon vasthoudt, verman uzelf dan en aai de hond niet. Laat hem ervoor zorgen dat het eten uit de kom die de persoon vasthoudt niet eng is. En in het algemeen … als we iets lekkers eten, en op dat moment beginnen ze ons te aaien, zelfs een geliefde, hoe aangenaam is zijn streling? Eerlijk gezegd zou ik iets niet erg prettigs zeggen.

Als een hond eenmaal uit een door mensen vastgehouden voerbak is gaan eten, raad ik u ten zeerste aan om te stoppen met het voeren in de voerbak en over te schakelen op handmatig voeren. Dit is een nogal belangrijk punt in de ontwikkeling van contact. De hond begint de menselijke hand te zien als een voedende hand, tegelijkertijd kunnen we al enkele gedragsmomenten versterken en de eenvoudigste trucjes beginnen te leren, zoals “Ogen” (wanneer de hond een stuk krijgt om in de ogen te kijken) , "Tuit" (de hond krijgt een stuk omdat hij de handpalm van een persoon met zijn neus aanraakt), "Geef een poot" (een hond krijgt een stuk omdat hij een poot aan een persoon geeft), het eenvoudigste zoekspel, dat bestaat uit het feit dat de hond moet ontdekken in welke van de twee vuisten het stuk verborgen is.

Foto: af.mil

Dit zijn de eenvoudigste trucjes die de hond zichzelf snel aanbiedt, omdat. ze komen voort uit het natuurlijke gedrag van de hond. En tegelijkertijd leren ze de hond hoe hij met een persoon moet omgaan, leggen hem uit dat een persoon in feite zijn persoonlijke grote eetkamer is, je hoeft alleen maar te begrijpen voor welk soort gedrag de dispenser opengaat, en laat de persoon hoeft zich geen zorgen te maken over het feit dat het in eerste instantie uitsluitend handelsbelang voor de hond vertegenwoordigt. Ik zal zeggen wat ik al meerdere keren heb gezegd: voor alles is een tijd.

Welke methoden moet ik gebruiken om een ​​wilde hond aan te passen aan het leven in een gezin?

Ik zal apart stilstaan ​​bij de methoden om met een wilde hond te werken. Hoewel ze, om eerlijk te zijn, in mijn persoonlijke praktijk niet verschillen van de methoden om met gedomesticeerde honden te werken.

Ik geloof oprecht dat het alleen nodig is om met een wilde hond te werken met zachte methoden, de methode van operante training, waarbij de hond een actieve deelnemer is aan de training, de wereld leert kennen en probeert te raden wat er van hem verlangd wordt. We kunnen dit stimuleren door te wijzen (wanneer we de hond met een hand met een stuk naar de juiste actie leiden), omdat de wilde hond nog niet klaar is voor het vormen, waardoor de hond perfect zelfvertrouwen en initiatief leert. Maar ik ben categorisch tegen het gebruik van aversieve lesmethoden. De praktijk en statistieken in de wereld tonen het falen van deze werkmethoden aan, vooral bij wilde honden. En dit is logisch: als, wanneer je gedwongen wordt een vreemde taal te studeren, de leraar regelmatig tegen je schreeuwt en met een liniaal op je handen slaat, wil je dan een taal blijven leren die je oorspronkelijk niet nodig had? In welke klas ga je kapot, vertel je alles wat je denkt aan de leraar en ga je weg, terwijl je de deur dichtslaat? 

Waarom kiezen voor een methode waarbij de hond actief deelneemt? Bedenk dat we al hebben gezegd dat initiatief hand in hand gaat met zelfvertrouwen, en dat beide eigenschappen helpen wantrouwen, voorzichtigheid en angst te bestrijden – de gedragskenmerken die de meeste wilde honden vertonen.

Foto: flickr.com

Naast het speelgoed dat we in de hondenkamer achterlaten, raad ik ook aan om een ​​riem achter te laten – laat de hond hem leren kennen voordat we hem aan het tuigje doen.