Waarom wordt de kat kaal?

Alopecia is een pathologisch proces dat gepaard gaat met haaruitval, wat leidt tot dunner worden of volledig verdwijnen in bepaalde gebieden.

Het kan symmetrisch zijn (dezelfde gebieden aan beide zijden van het lichaam) en willekeurig (verschillende gebieden op verschillende delen van het lichaam). In dit geval kan de huid op deze plek absoluut normaal zijn en kan er sprake zijn van hyperemie, peeling, korstjes, krabben.

Als bij een kitten direct na de geboorte alopecia is geconstateerd (van enkele weken tot een maand), dan is dit een genetisch defect als gevolg van een mutatie: de haarzakjes en talgklieren zijn in dit geval onderontwikkeld. Dergelijke folliculaire dysplasie kan gepaard gaan met een verandering in de haarkleur. Maar dit is zeldzaam.

Veel vaker worden we geconfronteerd met verworven alopecia. Ze kunnen in twee groepen worden verdeeld. De eerste grote groep zogenaamde zelfopgewekte alopecia gaat altijd gepaard met jeuk. De kat, die zichzelf likt en kamt, verwondt de haren. Er zijn veel redenen voor jeuk. De meest voorkomende is dermatitis door vlooienallergie. Het is een reactie op vlooien speeksel. Dit treft katten ongeacht leeftijd, ras en geslacht. De diagnose is gebaseerd op typische klinische symptomen. Symptomen verdwijnen direct na vlooienbehandeling.

De tweede veel voorkomende reden is voedselallergie. Dat wil zeggen, de immunologische reactie van het lichaam op bepaalde eiwitten waaruit het voer bestaat. Deze allergie kan dieren op elke leeftijd treffen, ongeacht het geslacht.

De meest voorkomende lokalisatie van krabben en alopecia is het hoofd, de snuit en de nek. Naast jeuk kan er chronische diarree en braken zijn.

In dit geval wordt aanbevolen om de kat over te zetten op een speciaal hypoallergeen dieet met gehydrolyseerde eiwitten.

De volgende oorzaak van jeuk en kaalheid is katatopie. Dit is een erfelijke ziekte. De ziekte begint meestal tussen de leeftijd van 6 maanden en 3 jaar en kan, naast alopecia, gepaard gaan met zwelling van de lippen, kin, hoesten en kortademigheid.

De volgende grote groep ziekten geassocieerd met jeuk en alopecia zijn parasitaire ziekten veroorzaakt door intradermale mijten. Deze omvatten notoedrosis, otodectosis, cheiletiellosis, demodicose van katten. De huid van het hoofd (snuit, oren) en extremiteiten wordt het vaakst aangetast. Teken worden gedetecteerd door microscopie van huidafkrabsels, haren en huidschilfers.

Ook krijgen katten vrij vaak dermatomycose - dit is een schimmelinfectie van het haar. Alopecia kan verschillende lokalisatie en ernst hebben, terwijl jeuk afwezig of zwak kan zijn. Zoals u weet, kunnen zowel mensen als andere kleine huisdieren ziek worden.

Voor diagnose worden microscopie, luminescente diagnostiek gebruikt, maar de meest nauwkeurige en gevoelige methode is inenting op een voedingsbodem.

Pyodermie (etterende huidlaesies) bij katten is zeldzaam en is in de regel het gevolg van jeuk als gevolg van de eerder genoemde ziekten, gecompliceerd door purulente microflora, en tegen de achtergrond van verminderde immuniteit (virale immunodeficiëntie bij katten, behandeling met immunosuppressiva) . Bij pyodermie is de huid op de plaats van alopecia ook bedekt met papels, erosies en korstjes. De diagnose is gebaseerd op cytologie.

Als we een kat zien met symmetrische alopecia aan beide zijden van het lichaam, veroorzaakt door jeuk, maar de huid is niet beschadigd, dan moeten we denken aan psychogene alopecia. Dit is een uitsluitingsdiagnose wanneer alle parasitaire, infectieuze en allergische ziekten zijn uitgesloten en de jeuk aanhoudt, zelfs na gebruik van corticosteroïden.

De tweede groep alopecia wordt niet geassocieerd met jeuk. Dit omvat hormonale alopecia. De kampioenen in deze kwestie zijn honden. Katten hebben zelden endocrinopathieën die gepaard gaan met kaalheid. Hyperthyreoïdie, wat vaak voorkomt bij oudere katten, heeft de neiging om onverzorgde, doffe vachten, olieachtige seborroe en snelle klauwgroei te veroorzaken, maar resulteert slechts af en toe in symmetrische alopecia langs de zijkanten van het lichaam.

Na een knipbeurt kan een kale plek op de huid verschijnen. Artsen noemen dit de term 'folliculaire arrestatie'. Waarom dit gebeurt is niet helemaal bekend, maar kaalheid is in dit geval altijd omkeerbaar.

Soms kan alopecia optreden op de plaats van een injectie of op een plaats met ernstig huidletsel (litteken).

Om toe te voegen aan de lijst van ziekten die gepaard gaan met huidlaesies en alopecia, kunnen ook een aantal auto-immuunziekten, bijvoorbeeld pemphigus foliaceus. Het wordt gekenmerkt door een symmetrische laesie van de neus, oren en rond het klauwbed of tepels.

Feline paraneoplastische alopecia is een vrij zeldzame huidlaesie die dient als een marker voor neoplasmata in de buikholte.

Deze alopecia is gelokaliseerd op het onderste oppervlak van de nek, op de buik, in de axillaire en inguinale regio, terwijl de huid niet beschadigd is, maar dunner en hypotoon is. Als de arts dergelijke veranderingen ziet, moet de kat worden gecontroleerd op de aanwezigheid van een tumor in de lever, pancreas en bijnieren.

Van alopecia met oncologische oorsprong kan men ook niet-epitelotroop huidlymfoom vaststellen bij oudere katten. Het wordt gekenmerkt door meerdere harde intradermale knobbeltjes met een kaal oppervlak.

Het is dus duidelijk dat alopecia anders kan zijn, verschillende oorzaken en oorzaken kan hebben. Het is noodzakelijk om een ​​gedetailleerd onderzoek van het dier uit te voeren voordat de arts een diagnose kan stellen en de juiste behandeling kan voorschrijven.

Foto: Collectie