Waarom kwispelt een hond met zijn staart?

Allereerst gebruikt de hond staartbewegingen om het evenwicht te bewaren bij het achtervolgen van wild, bij het rennen, bij het maken van scherpe bochten, bij het zwemmen en bij het overwinnen van obstakels (bijvoorbeeld bij het lopen op een boomstam). Sommige evolutionisten geloven dat dit is waarvoor het is ontworpen. Maar toen hij verscheen, vonden slimme honden hem nog een paar toepassingen. En om te beginnen leerden ze de staart kwispelen, dat wil zeggen niet alleen willekeurig en zinloos bewegen, maar ritmische slingerbewegingen maken.

Er wordt aangenomen dat honden ook met hun staart kwispelen om zichzelf voor te stellen, en op afstand. Dat wil zeggen, een identiteitskaart presenteren, maar ze hebben geen papier, maar geur. Honden hebben para-anale klieren onder hun staart, die onder andere alle nuttige informatie bevatten over de drager van deze klieren. Trouwens, voor deze informatie steken honden hun neus onder elkaars staart. Bij het ontmoeten van een familielid, een zelfverzekerde hond, die de tegenstander nadert, zwaait hij actief met zijn staart, waardoor de geur zich verspreidt. En precies op de neus raakt het met een olfactorisch "visitekaartje", waar geslacht, leeftijd, fysieke en fysiologische toestand en zelfs enkele beweringen brutaal worden aangegeven. Maar een onzekere hond kwispelt niet speciaal met zijn staart, maar trekt hem integendeel naar binnen en blokkeert de verspreiding van de geur: ze zeggen hier, behalve jij, er is geen geur van iemand en niemand!

Staart kwispelen is ook biologisch gerelateerd aan het niveau van opwinding en emotionele toestand. Dat wil zeggen, het kwispelen van de staart weerspiegelt onwillekeurig de psychofysiologische toestand van de hond, met andere woorden, het is een gedragsmarkering van deze toestand. Zo kan de staart (of beter gezegd, met zijn hulp) informatie over de toestand en intentie doorgeven.

Honden kwispelen met hun staart wanneer ze vreugde, plezier ervaren, in afwachting zijn van iets aangenaams, maar ook in een staat van agressie en zelfs angst.

Staart kwispelen is altijd contextafhankelijk. Om de betekenis hier en nu te bepalen, moet allereerst rekening worden gehouden met de positie van de staart ten opzichte van het lichaam, de aard van de geluiden die de hond maakt, de ernst van de blik, de positie van de oren, het lichaam en zelfs de uitdrukking van de snuit.

Aangenomen wordt dat de snelheid van het kwispelen van de staart en het bewegingsbereik de mate van opwinding aangeven. Bovendien, hoe breder de hond met zijn staart zwaait, hoe meer positieve emoties hij ervaart.

Een vriendelijke gezichtsuitdrukking vergezeld van een licht kwispelen van de staart weerspiegelt bijvoorbeeld kalmte of vriendelijke interesse. Intens kwispelen van de staart, gecombineerd met vrolijk geblaf, springen, spreekt van jubel, drukt gewelddadige vreugde uit. Een snelle beweging met een neergelaten staart met een gebogen hoofd is een houding van verzoening. Een lichte trilling van de uitgestrekte staart duidt op een behoedzame verwachting en mogelijk een agressieve ontwikkeling van gebeurtenissen.

Honden kwispelen vaak met hun staart als ze slapen. Dit komt door het feit dat de veranderende beelden van het spel, jagen of vechten de overeenkomstige emotionele centra van de hersenen activeren.

Italiaanse wetenschappers voerden enkele grappige, maar volkomen serieuze experimenten uit. Ze analyseerden het kwispelen van de staart bij honden die werden gepresenteerd met een eigenaar en een onbekende hond. De honden kwispelden in alle gevallen met hun staart, maar als ze de eigenaar zagen, kwispelden de experimentele honden met een grote vooringenomenheid naar rechts, en als ze een onbekende hond zagen, kwispelden ze meer naar links.

De wetenschappers kwamen tot de conclusie dat als de hond zijn staart meer naar rechts zwaait, dit betekent dat hij welwillend is, maar als hij naar links is, dan is het beter om in een boom te klimmen.

Bovendien hebben wetenschappers ontdekt dat een hond die naar een andere hond kijkt die met zijn staart zwaait, perfect begrijpt waar hij mee zwaait.

Zo kreeg de ene groep honden het silhouet te zien van een al dan niet kwispelende hond, terwijl de andere groep de gebruikelijke afbeelding van een hond te zien kreeg. Tegelijkertijd werd de hartslag van de toeschouwershonden geregistreerd. Het bleek dat wanneer een hond een silhouet of een andere hond met zijn staart naar links zag kwispelen, zijn hart sneller begon te kloppen. Ook een stilstaande hond zorgde voor stress. Maar als de hond zijn staart naar rechts kwispelde, dan bleven de toeschouwershonden kalm.

Honden kwispelen dus niet tevergeefs met hun staart en kwispelen niet tevergeefs.