Waarom kan een hond agressief worden?

Er wordt aangenomen dat de binnenlandse term "agressie" afkomstig is van het Latijnse woord aggredi, wat aanvallen betekent, en van het Franse agressif, dat het onderwerp kenmerkt als aanvallend en oorlogszuchtig.

Onder agressief, dat wil zeggen aanvallend of militant gedrag wordt dus verstaan ​​een specifieke combinatie van demonstratieve (demonstratieve agressie) en fysieke acties (fysieke agressie) gericht op vertegenwoordigers van de eigen (intraspecifieke agressie) of een andere (interspecifieke agressie) diersoort, minder vaak op levenloze objecten (omgeleide of verplaatste agressie).

Wat is agressie?

Demonstratieve agressie is contactloze agressie – een vorm van intimiderend en waarschuwend gedrag. Sterker nog, als je de tegenstander bang maakt, kan hij koudwatervrees krijgen en zich terugtrekken, dan hoef je niet te vechten.

Een zelfverzekerde hond toont gewoonlijk demonstratieve agressie op de volgende manieren: de staart is gespannen (de staart staat omhoog, de haren erop zitten door de war), maar kan trillen of zwaaien; de nek (soms het heiligbeen) is borstelig; oren zijn opgeheven en naar voren gericht, verticale rimpels kunnen op het voorhoofd verschijnen, de neus is gerimpeld, de mond staat op een kier en ontbloot zodat tanden en tandvlees zichtbaar zijn, de poten zijn recht en gespannen, de blik is recht en koud.

De demonstratieve agressie van een onzekere hond is niet zozeer een beangstigend als wel een waarschuwend gedrag: als de hond staat, dan hurkt hij een beetje, de poten zijn half gebogen, de staart is opgetrokken, maar kan zwaaien; de nek is borstelig, de oren liggen achterover, de pupillen zijn verwijd; De mond is ontbloot, maar niet wijd open zodat de tanden zichtbaar zijn, de mondhoek wijst naar achteren en naar beneden.

Bij het vertonen van agressie zullen honden vaak grommen of grommen met een blaf, en kunnen ze ook naar de tegenstander uitvallen en zich dan onmiddellijk terugtrekken.

Als het niet mogelijk is om het probleem op te lossen met behulp van demonstratieve agressie, gaan de honden van "woorden naar daden", dwz naar fysieke agressie.

Fysieke agressie begint vaak met een duw met de schouder, een poging om de voorpoten op de schoft van de tegenstander te zetten of de muilkorf op hem te leggen. Als de tegenstander geen houding van onderwerping aanneemt en het verzet niet stopt, wordt een met tanden bewapende mond gebruikt.

Honden zijn zich er echter terdege van bewust dat tanden "koud doordringende wapens" zijn en gebruiken ze volgens bepaalde regels. Om te beginnen kunnen ze gewoon met hun tanden slaan en dan - geleidelijk - grijpen, knijpen en loslaten, bijten, serieus bijten, bijten en rukken, grijpen en heen en weer schudden.

Vaak gebeurt een "verschrikkelijk" hondengevecht helemaal zonder letsel.

Waarom vertoont de hond agressie?

En waarom is dit ogenschijnlijk onfatsoenlijk gedrag in een fatsoenlijke samenleving nodig? Ik zal een vreselijk geheim onthullen: ieder van ons leeft alleen omdat elk van onze voorouders agressief kon zijn wanneer dat nodig was. Agressie is namelijk een manier om een ​​behoefte te bevredigen die momenteel van toenemend belang is voor het dier in de aanwezigheid van een obstakel – meestal in de vorm van een rivaal, concurrent of vijand.

Stel je voor dat je een hond bent en stel je voor dat je, allemaal zo volbloed en mooi, maar toch hongerig als een wolf, langs het pad loopt. En plotseling zie je: er is een vleesmaïs van extreme smakelijkheid en aantrekkelijkheid, en deze maïs kan je van de hongerdood redden. En je gaat in een dansende draf richting deze mos om een ​​vreedzaam voedselproducerend en storend gedrag te vertonen. Maar dan valt er iets vies en verward uit de struiken en maakt aanspraak op het bezit van bijna uw mos. En je begrijpt heel goed dat als je het bot met vlees opgeeft, je zult sterven en je kleinkinderen niet op aarde zullen lopen.

Maar het is gevaarlijk om meteen een gevecht aan te gaan, vooral omdat dit "iets in de knoop" er groot en woest uitziet. Tijdens een gevecht kun je gewond raken, soms ernstig en niet altijd verenigbaar met het leven. Daarom zet je om te beginnen het mechanisme van demonstratieve agressie aan in de strijd om je mosol. Als je tegenstander bang wordt en zich terugtrekt, dan zal dit allemaal eindigen: je blijft heel, ongedeerd en gevoed, en blijft over het algemeen op de grond. En als de tegenstander niet een van de angstige tien is en zichzelf begint te bedreigen, dan zul je moeten toegeven of het mechanisme van fysieke agressie moeten inschakelen.

Stel dat toen je naar degene met de matten snelde en hem in zijn poot beet, hij zich omdraaide en wegrende. Jij bent de winnaar! Nu zul je niet verhongeren en zullen je dappere genen met trots gedragen worden door je kleinkinderen! Dit is een voorbeeld van voedselagressie.

De meeste vormen van agressief gedrag lijken meer op een toernooigevecht met stompe speren. Dit is geritualiseerde of denkbeeldige agressie. Het doel is niet om de tegenstander te doden, het doel is om zijn claims te onderdrukken en hem uit de weg te ruimen.

Maar er zijn twee soorten agressief gedrag, waarbij het doel is om schade toe te brengen, zoals ze zeggen, "niet verenigbaar met het leven". Dit is jachtagressie, het wordt ook wel echte of roofzuchtige agressie genoemd, wat wordt opgemerkt wanneer een dier dat voedsel is, wordt gedood. En ook in een kritieke situatie van defensief gedrag, wanneer je op het punt staat gedood te worden, bijvoorbeeld voor datzelfde voedseldier.

Waarom wordt een hond agressief?

Agressief gedrag is natuurlijk genetisch bepaald. Dat wil zeggen, hoe meer genen onverantwoord gerelateerd zijn aan agressie, hoe agressiever het dier. En dat is het ook echt. Zoals u weet, zijn er hondenrassen, waaronder het aantal agressief gedragende individuen groter is dan bij individuen van andere rassen. Dergelijke rassen zijn hiervoor speciaal gefokt. Er kunnen echter dieren zijn met verhoogde agressiviteit en niet speciaal gefokt, maar als resultaat van een soort nauw verwante fokkerij. En natuurlijk zijn er van alle soorten. De neiging tot agressie en de ernst ervan is uiterst individueel en asociale snuiten kunnen bij honden van elk ras worden aangetroffen.

De waarschijnlijkheid van agressief gedrag wordt echter bepaald door de opvoeding en de omstandigheden van interactie van gezinsleden met de hond. Van groot belang is de drempel van agressief gedrag, dat wil zeggen de tijd, die reeks informatie, signalen, prikkels en prikkels die de hond vertellen dat het tijd is om het mechanisme van fysieke agressie in te schakelen. En hij is vrij objectief, en daarom is de wereld niet zo agressief als theoretisch zou kunnen zijn.

Anderzijds hangt deze drempel ook af van de subjectieve betekenis (belangrijkheid) voor het dier van de bevrediging van de behoefte. En zo zijn er honden die “aanzetten” waar andere honden zich rustig gedragen of beperkt zijn tot demonstratieve agressie. Sommige honden overschatten bijvoorbeeld het gevaar dat hen bedreigt en schakelen snel defensieve agressie in, of overschatten de kans op uithongering en beginnen onmiddellijk een kom met eten te verdedigen tegen de eigenaar die het net heeft neergezet.

Ze onderscheiden ook geconditioneerde agressie, gevormd volgens het mechanisme van de klassieke geconditioneerde reflex. Eerder werd dergelijke agressie gelanceerd door de "Fas!" commando. Thuis wordt het vaak volgens dit scenario gevormd. De eigenaar betrapt de puppy op ongepast gedrag en na de zin "Nu zal ik straffen!" geeft hem een ​​pijnlijke klap. Een jaar later, nadat hij aan kracht heeft gewonnen, reageert de jonge hond, als reactie op deze zin, niet langer met signalen van nederigheid en verzoening, maar met demonstratief agressief gedrag, of valt zelfs de eigenaar aan.

En in het algemeen, als je je hond veel slaat, begint hij te denken dat dit een normale vorm van communicatie is in je familie, en begint hij je te slaan. En ze kan alleen slaan met hoektanden. Leer het.

En verder. De hond zal eerder agressie tonen tegenover een persoon van wie hij niet het recht acht om zijn gedrag te beheersen, te beperken of te corrigeren. Eerder, om het agressieve gedrag van de hond tegenover zichzelf uit te sluiten, werd de eigenaar aanbevolen om een ​​"dominant" onderwerp te worden in relatie tot de hond. Nu wordt het aanbevolen om een ​​"gerespecteerd" hondenfamilielid of "loyale partner" te worden.

Vaak begint een hond zich agressief te gedragen wanneer hij gedwongen wordt iets te doen wat hij op dat moment niet wil doen, of wanneer hij verhinderd wordt iets te doen wat hij eigenlijk wel wil doen. Wanneer ze haar pijn doen, wanneer ze wegnemen wat belangrijk voor haar is, of wanneer ze besluit dat ze er inbreuk op kunnen maken en het begint te beschermen. Maar waarschijnlijk is het onmogelijk om alle gevallen op te sommen, want het is niet voor niets dat de grote Tolstoj altijd zei dat alle ongelukkige gezinnen op hun eigen manier ongelukkig zijn.

Foto: Collectie