Medisch onderzoek bij cavia's

Cavia's zijn uitgesproken vreedzame dieren, waarbij dwang niet nodig is. Als ze echter bijvoorbeeld medische hulp nodig hebben, worden ze bang en proberen ze te ontsnappen. In dit geval is het aan te raden om dieren te houden. Hoewel het soms voldoende is om de wol achter op het hoofd te nemen, wat de bewegingsvrijheid beperkt.

Met enige vaardigheid kunnen cavia's bloed uit de vena cephalica nemen. Om dit te doen, stopt u de bloedstroom over de elleboog met een rubberen verband en strekt u de ledemaat van het dier uit. Indien nodig kunt u het haar knippen met een schaar. Breng na desinfectie met een in alcohol gedrenkt wattenstaafje voorzichtig de N16-naald in. Bloed wordt rechtstreeks uit de kegel van de naald verwijderd. Als er maar één druppel nodig is voor een uitstrijkje, kan deze na een aderpunctie direct van de huid worden verwijderd. 

Een andere mogelijkheid om bloed af te nemen is een punctie van de veneuze plexus van de baan van het oog. Na verdoving van het oog met een paar druppels Ophtocain, draait u de oogbal naar buiten met de wijsvinger. Breng vervolgens voorzichtig een hematocrietmicrotubule onder de oogbol in de veneuze plexus van de oogkas in. Wanneer de buis achter de orbitale plexus komt, scheuren de vaten gemakkelijk en vullen de capillaire buis met bloed. Na bloedafname volstaat het om 1-2 minuten lichtjes op het gesloten ooglid te drukken om het bloeden te stoppen. Deze methode vereist de vaardigheid van de dierenarts, evenals de kalme toestand van de patiënt.

Bij het onderzoeken van de blaas van een cavia wordt deze voorzichtig uitgeknepen. Dieren scheiden echter urine uit als ze op beddengoed worden gelegd dat bedekt is met een verfrommelde plastic zak. In de regel wordt binnen een uur voldoende verzameld voor onderzoek.

Het wordt niet aanbevolen om bij mannen een katheter in te brengen, omdat het gemakkelijk is om de urethra te beschadigen. De urine van cavia's is alkalisch en bevat kristallen van calciumcarbonaat en drievoudig fosfaat. Het neerslag kan worden verkregen in een hematocriet microcentrifuge.

Een grondig onderzoek van het strooisel is noodzakelijk wanneer een nieuwe cavia in huis wordt geïntroduceerd of in grote groepen dieren met frequente schommelingen. Bij het houden van een enkel dier zijn onderzoeken slechts in zeldzame gevallen nodig. 

Endoparasieten spelen slechts een ondergeschikte rol bij gedomesticeerde cavia's. Om de aanwezigheid van aaltjes vast te stellen wordt een verzadigde oplossing van natriumchloride (dichtheid 1,2) gebruikt. Meng in een plastic beker van 100 ml 2 g kattenbakvulling en een beetje verzadigde natriumchloride-oplossing. Daarna wordt het glas tot de rand gevuld met een oplossing van tafelzout, de inhoud wordt grondig geroerd zodat de deeltjes van het strooisel gelijkmatig in de oplossing worden verdeeld.

Plaats na 5 minuten voorzichtig een dekglaasje op het oppervlak van de oplossing. De zwevende testikels van wormen zullen erop neerstrijken. Na ongeveer een uur kan het dekglaasje voorzichtig met een pincet uit de oplossing worden verwijderd. De testikels zijn duidelijk zichtbaar onder een microscoop bij een vergroting van 10-40 keer. Bij parasitologisch onderzoek wordt 100 g strooisel in leidingwater geroerd met behulp van de sedimentatietechnologie in een plastic beker van 5 ml in leidingwater zodat een homogene suspensie wordt verkregen, die wordt gefilterd door een vergiet.

Een paar druppels afwasmiddel worden aan het filtraat toegevoegd, een uur laten staan, waarna de bovenste vloeistoflaag wordt afgegoten en opnieuw wordt gevuld met water en afwasmiddel. Na nog een uur wordt het water weer afgevoerd en wordt het slib goed gemengd met een glazen staaf. Een paar druppels slib worden op een glasplaatje geplaatst met een druppel van een 10% oplossing van methyleenblauwe kleurstof. Het preparaat wordt zonder dekglaasje onder een microscoop onderzocht met een vergroting van XNUMXx. Methyleenblauw kleurt vuildeeltjes en planten blauwzwart en testikels geelbruin.

Cavia's worden vaak aangetast door mijten, waarvan de aanwezigheid gemakkelijk te herkennen is. Om dit te doen, schraapt u een klein oppervlak van de huid met een scalpel totdat er bloed uitkomt. De resulterende huiddeeltjes worden op een objectglaasje geplaatst, gemengd met een 10% oplossing van caustisch kalium en twee uur later onder een microscoop bij tienvoudige vergroting onderzocht. Een andere mogelijkheid voor het diagnosticeren van teken is de zwartpapiertest, die echter alleen nodig is bij ernstige laesies. 

De patiënt wordt geëuthanaseerd en op zwart papier gelegd. Na een tijdje verplaatsen de mijten zich van de huid naar de vacht, waar ze gemakkelijk te zien zijn met een sterk vergrootglas of microscoop. Soms zijn ze te vinden op het zwartste papier. Luizen en luizen zijn zichtbaar voor het blote oog. Beoefenaars worden echter niet aanbevolen om deze methode te gebruiken. 

Een ander veel voorkomend probleem zijn schimmelziekten. De genomen huid- en vachtmonsters moeten voor diagnose naar een mycologisch laboratorium worden gestuurd.

De lengte en sterkte van de blootstelling voor röntgenonderzoek van cavia's is afhankelijk van de gebruikte cassette en van het type blootstelling en ontwikkeling. Goede resultaten kunnen worden bereikt met behulp van blootstelling, die wordt gebruikt bij röntgenonderzoek van kleine katten.