Juzzy – Vriend met een hoofdletter

Ik wil je vertellen over mijn hond Juzzi, over mijn vriend. Weer een met een hoofdletter.

Foto uit het persoonlijk archief van Boris

Waar is het allemaal begonnen? Toen ze een speelgoedterriër in de tuin zagen, die door een vrouw werd uitgelaten, vroegen ze of er puppy's zouden zijn? Ze antwoordde dat ja, maar iedereen heeft al eigenaren bij verstek.

Zonder het optimisme te verliezen, lieten we onze telefoon achter. En ineens, na enige tijd, werd er gebeld over een aanbod om van dezelfde hond een pup te kopen, met de uitleg dat mensen weigerden. Ze noemde zelfs haar geboortedatum (02.01.2008/XNUMX/XNUMX).

Een maand later kwamen we haar halen. De gastvrouw huilde veel, nam afscheid van de puppy, zette hem voorzichtig in een dikke bontjas en gaf hem aan ons.

Foto uit het persoonlijk archief van Boris

Ze namen, zoals gewoonlijk, de zoon aan, maar toevallig was ze altijd bij me. Toen ik een baby was, legde ik haar in mijn boezem in een donsjack. Ze stak gewoon haar neus uit. We hebben zelfs haar verjaardag gevierd: we zetten een pet op, we kussen, ze vond het vooral niet leuk als mijn zoon en ik tegelijkertijd haar gezicht kusten. Terwijl hij door de stad liep, nam hij haar in zijn armen naar de winkel en zelfs naar de bioscoop. Het waren niet vrouwen die speciaal door haar werden geraakt, maar mannen: ze begonnen te glimlachen.

Foto uit het persoonlijk archief van Boris

Toen ik naar mijn werk ging, zwaaide ze me uit, en toen ik terugkwam, gloeide ze gewoon van geluk! Dit is niet in woorden uit te drukken. Hij nam haar zelfs mee naar zijn werk: hij loopt door het appartement, kijkt naar wat ik aan het doen ben. Auto werd goed verdragen. Ze moet honderdvijftigduizend met ons hebben gereisd.

Zelfs als ze het nieuwe jaar op een feest ontmoetten, namen ze het mee. Onder de luidende klok nam ik haar in mijn armen en ontmoette het jaar. Ze werd nooit thuis gelaten, behalve een vakantie naar het buitenland – daarna logeerde ze bij haar schoonmoeder. De schoonmoeder zei dat de hond al twee dagen niets had gegeten, naar de deur bleef kijken en er bij elk geritsel naar toe rende. En toen ze terugkwamen, begon dit! Juzzi draaide als een tol, blafte en sprong in ieders armen!

Ik wil me niet herinneren welke moeilijkheden we moesten doorstaan ​​toen ze ziek werd, maar we hebben haar er letterlijk uitgehaald en ze heeft ons nog drie jaar plezier gegeven.

En zo ging ze op 25 maart van dit jaar om 23.35 uur voorbij de regenboog. De zoon belde de volgende dag, vroeg hoe het met ons ging, anders werd hij 's nachts wakker en stoorde hem iets. De laatste dagen heeft ze ons nog uitgezwaaid en ontmoet, alleen stonden haar ogen verdrietig. Ze ging op ons bed liggen.

Dat is jammer! Ze is een episode in ons leven, en we waren een heel leven voor haar! Bedankt haar!

Ik wil een beroep doen op de eigenaren: hou van je huisdieren, want ze houden zielsveel van je!

Als je verhalen hebt uit het leven met een huisdier, sturen geef ze aan ons en word een WikiPet-bijdrager!