Iriska is een asielhond die haar fobie heeft genezen

Toen ik een kind was, zette de jongen van een buurman een herdershond op me af, en die scheurde mijn been tot op het bot. En sindsdien ben ik bang voor alle honden, zelfs voor kleine Yorkshire terriers. Het leek me dat als de hond naar me toe zou komen, er iets vreselijks zou gebeuren. Het was niet alleen eng, maar tot op zekere hoogte zelfs walgelijk.

Maar de dochter vroeg haar hele leven om een ​​hond of een kat. Van jaar tot jaar, als we vroegen wat ze voor haar verjaardag moest geven, antwoordde ze steevast: "Een hond of een kat." Ik stemde er zelfs mee in en was ervan overtuigd dat ik mezelf bij elkaar zou rapen en eraan zou wennen. Ze stellen een voorwaarde: als hij het lyceum binnengaat, kopen we een hond. En dus ging Anya naar het lyceum, ze studeerde daar een jaar – maar de honden worden nog steeds vermist. Mijn vriendin en haar dochter zijn vrijwilligers bij het House of Dog Hope - dit is een hondenasiel. Ze spraken over een nieuwe hond - Iriska. Ze onderging een sterilisatieoperatie, ze is zo onderdanig, zo ongelukkig en bang … In het algemeen, toen ze begonnen te praten over deze arme Iriska, die de minnares aan een boom vastbond en niet voedde, besloot ik het te proberen. Ze brachten Iriska en 's avonds zegt Anya: 'Misschien kunnen we haar voor altijd verlaten? Hoe kunnen we het weggeven? Ze geloofde ons al!” We besloten te vertrekken. En ik ben bang! 'S Nachts moet je opstaan ​​en langs de gang lopen waar Iriska ligt - en ik word nat van het zweet en tril met een lichte rilling. En ze is net zo bang voor mij! Ze koos mijn man als haar meester. Het mist je heel erg als hij weggaat - en dit gevoel is wederzijds. Als we terugkomen van vakantie, gaat hij meteen met haar wandelen – en ze vertrekken enkele uren achter de ringweg, dwalend door de velden en bossen aldaar. Met de komst van Iriska is het leven enorm veranderd. We stofzuigen nu om de dag, want wol is overal. Vaccinaties, behandeling tegen teken. En hoeveel nuances met eten! Wat honden eten, wat ze wel en niet kunnen, wat ze lekker vindt, hoeveel ze met haar mag wandelen... Toffee genas me praktisch van mijn fobie. Nu ben ik helemaal kalm over kleine honden. Ik ben nog steeds bang voor grote, en als we tijdens een wandeling een grote hond tegenkomen, gaan Iriska en ik de andere kant op.Toen kregen we nog een kat. We vonden hem onderweg. De man probeerde hem in het gras te verplanten en de kat rende weer de weg op. Toen belde de man Anya en zei: "Laten we nog een kat nemen?" Anya was het daar natuurlijk mee eens. Natuurlijk moest ik hem behandelen, de parasieten verwijderen. En ondanks het feit dat Anya hem heeft behandeld, houdt de kat vooral van haar: als ze van streek is, heeft hij medelijden met haar. Ik noemde mezelf altijd een honden- en kattenhater, en toen mijn medewerkers erachter kwamen dat we dieren hebben, schrokken ze. Zo kan een mens veranderen. Vroeger was alles in ons leven op de een of andere manier oppervlakkig, zelfs saai, maar met de komst van dieren is de wereld dieper geworden. God zegene haar, met wol – emoties zijn belangrijker!

 En als Iriska, die me ziet, vrolijk naar me toe rent - dat is zo leuk!