Gilts integreren in een familiegroep

Voorwoord van de vertaler

Wat is de hoofdtaak van de fokker? Het is natuurlijk een zorg dat zijn nakomelingen in goede handen vallen. Wat zijn ‘goede handen’? “Goede handen” is de eigenaar die zorgt voor het juiste onderhoud, waarbij de leefomstandigheden van het dier zo dicht mogelijk aansluiten bij de leefomstandigheden van dieren in de natuur. Alleen onder dergelijke omstandigheden zal het varken gelukkig zijn. Deze voorwaarden houden onder meer in dat varkens in de natuur in groepen leven en dat je minimaal twee varkens in een kooi moet houden. Varkens communiceren met elkaar in een taal die ze begrijpen, voeren snuffelrituelen uit, etc. Een mens kan dit allemaal niet door zichzelf vervangen. De grootste fout is dat mensen denken dat als ze een varken naar bed brengen, het aaien, er liedjes voor zingen, enz., het varken gelukkig zal zijn.

Waar moet op gelet worden?

Heel vaak worden fokkers en hobbyisten geconfronteerd met de kwestie van het integreren van gelten in een groep. Dergelijke vragen kunnen zich bijvoorbeeld voordoen bij het overlijden van één varken en de aankoop van een nieuwe partner voor het resterende varken, of wanneer de fokker zijn groep wil uitbreiden, enz.

Hoe moeten groepen worden gevormd om wrijving en conflicten te voorkomen?

In de natuur leven varkens in groepen: één mannetje en meerdere vrouwtjes met hun nakomelingen. Een harem kan maximaal 15 vrouwtjes bevatten. Wanneer het nageslacht opgroeit, proberen jonge mannen een paar vrouwtjes van de leider voor zichzelf te heroveren en hun eigen harem te organiseren. Jonge exemplaren slagen zelden, dus jonge mannetjes leven in groepen mannetjes totdat ze hun vrouwtjes hebben overwonnen. Sommige mannetjes blijven voor altijd in zo’n groep en gedragen zich als pseudo-vrouwtjes. Sommige mannetjes blijven in de harem waarin ze zijn geboren. In dergelijke gevallen zijn ze veel lager in rang dan de leider, maar ze slagen er ook in om deel te nemen aan de fokkerij wanneer de leider "gaapt" en hun paring met het vrouwtje niet opmerkt.

Gedomesticeerde cavia’s hebben dezelfde behoeften als hun wilde tegenhangers. Deze behoeften omvatten, naast voedsel en voldoende ruimte, de aanwezigheid van ten minste één familielid in de buurt. Varkens worden in een groep geboren, groeien erin op, krijgen een bepaalde rang. De groep communiceert in hun eigen taal, groepsleden herkennen elkaar aan de geur. Dagelijks snuiven is een noodzakelijk ritueel. Onder het dak van een man mogen varkens deze kansen niet worden ontnomen. Maar het integreren van gelten in een groep is niet altijd een gemakkelijk proces…

Als je twee onbekende varkens bij elkaar zet, ontstaat er onvermijdelijk een ritueel van kennismaking en rangschikking tussen hen: snuffelen en proberen op elkaar te springen is volkomen normaal. Dieren kunnen met hun tanden klapperen en op elkaar springen. Bemoei je niet met hen terwijl je dit doet (tenzij ze serieus aan het vechten zijn). Kennismaking vergt geduld van de fokker. Het bepalen van de rangorde duurt in de regel meerdere dagen, de varkens zijn immers vrij vreedzame dieren. Als de bof na enkele dagen door familieleden wordt vervolgd, moet deze van de groep worden gescheiden.

Omdat varkens ook een eigen karakter hebben en een hekel aan hebben, is het raadzaam voordat u een nieuwe big koopt, goed te bekijken of deze in uw groep past. Heel handig: voordat je een nieuw varken in een groep plaatst, moet je zijn rug inwrijven met vies zaagsel uit de kooi waarin je het gaat planten. Zo'n varken wordt vaak gezien als het eigen varken. Helpt ook de eerste kennismaking op neutraal terrein. Op dit moment moet de kooi worden gewassen en moet er een kleine herschikking van huizen en andere accessoires in worden aangebracht. In de kooi moeten er huizen zijn voor elk van de varkens, en in eerste instantie moet het voedsel door de kooi worden verspreid om wrijving bij de voerbak te voorkomen.

In principe zijn er veel modellen om gelten in een groep te integreren. Voor beginnende fokkers is het voldoende om twee varkens in één kooi te houden.

Als een van de varkens sterft, moet deze worden vervangen door een nieuw exemplaar. Fokkers raden aan een nieuw varken te nemen van ongeveer dezelfde leeftijd als het resterende varken. Jonge varkens zijn te speels en werken op respectabele leeftijd vaak op de zenuwen van varkens, waardoor het jonge varken geen speelkameraadje meer heeft. Een groep van vier varkens is veel beter dan een groep van drie, omdat het niet ongebruikelijk is dat twee-tegen-één plots voorkomen in een groep van drie.

Er zijn verschillende groepen cavia's op basis van geslacht:

• groep vrouwtjes
• een groep vrouwtjes met een gecastreerd mannetje;
• groep mannetjes.
• een groep vrouwtjes met een mannetje (als er geen problemen zijn met de plaatsing van nakomelingen, dan kun je echte harems van cavia's houden).

groep mannetjes De inhoud van de groep mannen zorgt voor de grootste discussie. De inhoud van zo'n groep is heel goed mogelijk. Er zijn verschillende regels: vrouwtjes moeten uit het reukgebied van de groep worden verwijderd. Een duidelijke verdeling van rangen leidt tot een vreedzame manier van leven. Volwassen mannetjes gedragen zich tegenover mannelijke biggen op dezelfde manier als tegenover vrouwtjes. Biggen die zijn grootgebracht met een mannelijke leider veroorzaken in de regel geen problemen bij verdere integratie in een groep mannetjes. Alleen de integratie van twee leiders moet worden vermeden. Ze kunnen heel goed met elkaar overweg, bijvoorbeeld vader met biggen, broers. 

groep vrouwtjes Rangwrijving tussen vrouwtjes eindigt zelden in wonden en verwondingen, maar toch zijn er vrouwtjes die hun territorium tot het laatst verdedigen. In dergelijke gevallen wordt integratie pas vanaf de tweede of derde keer verkregen. Hoe dichter de dieren in rang bij elkaar staan, hoe moeilijker de integratie. De mening dat alle varkens in een groep gelijk zijn, is misleidend. Ieder heeft zijn eigen plek in de groep, soms zijn er wrijvingen, maar die zijn volkomen normaal. Er is geen reden om aan te nemen dat de groep niet functioneert. Het is geen probleem om jonge vrouwtjes in een groep te plaatsen, aangezien ze door hun leeftijd in eerste instantie hun plaats kennen en zich niet verzetten tegen oudere vrouwtjes. De oudsten zullen ze besnuffelen, ze een beetje fatsoen geven, en dat zal het einde zijn. Bij het integreren van volwassen vrouwtjes kunnen er conflicten ontstaan ​​totdat hun rang in de groep definitief is bepaald. 

Een groep vrouwtjes met een gecastreerd mannetje Dit is ongetwijfeld de meest harmonieuze combinatie. De reu mag niet eerder dan negen maanden oud worden gecastreerd, zodat hij later gezag in de groep kan verwerven. De castraat herstelt de orde bij ruzies tussen vrouwtjes. 

© Petra Hemeinhardt

© Vertaald door Larisa Schulz

*Noot van de vertaler: ik heb een groep van vier mannen en een groep van twee vrouwen. Laat ik vanuit mijn eigen observaties hieraan toevoegen: een van de redenen voor de ruzies van mannen is hun luiheid. Een van de sleutels tot succes is een onuitputtelijke voorraad hooi in een kooi, takjes, speelgoed, huizen, enz. Als de mannetjes zich vervelen, beginnen ze erachter te komen wiens kegels zich in het bos bevinden. Sommige leden van het forum in onze club houden groepen mannen, anderen zijn erin geslaagd agressieve vrouwen met elkaar te verzoenen.

Reageer op het forum van de MMS Club (deelnemer – Norka):

Geweldig artikel! Alles staat op scherp! Varkens zijn natuurlijk altijd leuker om bij familieleden te wonen. De uitzondering gebeurt, zoals altijd, dat deze bestaat uit individuele exemplaren met een twistziek karakter. (Mensen hebben deze ook.) Ik kijk al een aantal jaren naar het leven van mijn varkens, aangezien ons leven, zou je kunnen zeggen, naast elkaar voorbijgaat (in de keuken). Ik ben ook een beetje gegroeid in de varkenspsychologie, dus ik ben het absoluut eens met elk woord van het artikel!

Mijn varken Stas zit nu alleen. (omdat ik geen voorjaarsnakomelingen wil, die krijgen we met te “groot bloed” vanwege onze eigen immuunreserves). Ja, sta mij toe mezelf nogmaals te prijzen, ik ben een uitstekende eigenaar: in een kooi is het altijd hoger dan het dak en het eten, en hooi, en andere toeters en bellen. Stas ziet er niet bijzonder saai en beroofd uit. Ja, hij zou graag alleen wonen. Maar je had zijn ogen moeten zien toen ik een van zijn familieleden uit de volgende kooi haalde! Hij reikt ernaar als een komkommer! Daarom bevestig ik dat elk klein dier (op een zeldzame uitzondering na) communicatie nodig heeft! Vooral kudde- en lastdieren! Ja, misschien zaten ze historisch gezien samen in roedels voor een betere overleving in het wild. Maar historisch gezien zijn ze op een dwaalspoor geraakt, met alle gevolgen van dien! Ze hebben alleen een echt leven in een kudde: liefde, demontage, communicatie, gezamenlijke bescherming, enz. Dit is het leven!

Op dit moment heb ik een kudde van drie meisjes, dus de oudste “bij de ingang” Nyuska eet niet voor niets haar “brood” – ze beschermt de anderen in geval van gevaar (bijvoorbeeld als de stofzuiger dichtbij is of de hond snuffelt, iedereen verstopt zich achter haar, ze gaat vooruit). En daarvoor verdedigde Stas zo. Ja, er waren wrijvingen toen ik een kudde ‘bij elkaar klopte’. Een week volgehouden. Nu is alles geweldig. Merk op dat ik niet oproep om een ​​groot aantal dieren te kopen, ze in een krappe kooi te houden, ze slecht te voeren, met de uitdrukking "maar ze zullen plezier hebben!". Helemaal niet. Dit is een ander uiterste.

Ik spoor je aan om een ​​middenweg te vinden, zodat het niet duur voor je is en de kleine dieren goed leven. Daarom moet u bij het kopen van een dier natuurlijk altijd aan de toekomstige eigenaar vertellen dat dit kuddedieren zijn en, indien mogelijk, minimaal twee dieren aanschaffen. En als ze mij bellen over biggen, vraag ik persoonlijk altijd of er nog meer varkens zijn, of als er meer gepland zijn, wat is dan de ‘leefruimte’. En als ze mij vertellen dat ze vanwege ruimtegebrek maar één varken in een kleine kooi kunnen houden, en dan belt iemand met ‘normale’ omstandigheden, dan kies ik natuurlijk voor het tweede. En de toekomstige eigenaar moet meer te weten komen over het gekochte dier en van tevoren voor zijn goede toekomst zorgen, en het niet alleen kopen als ander speelgoed voor het kind, of als een vreugde voor zichzelf, eenzaam, door niemand begrepen. Dit is geen reden om eenzaam te vertrekken, en het dier ook.

Van mijn kant geef ik als fokker persoonlijk altijd een korting van bijna 50% als er twee varkens tegelijk van mij worden afgenomen, aangezien het belangrijkste voor mij als liefhebber een gelukkige morgen voor mijn dieren is, zodat het later niet ondraaglijk pijnlijk zou zijn. Natuurlijk ga ik ervan uit dat de grote fokkers een beetje anders zijn. Helaas, daarom zijn het grote fokkers. Elk heeft zijn voor- en nadelen.

Ik, als bioloog van een nieuw type, als medewerker van WWF (ik kan Greenpeace niet garanderen, maar WWF is altijd op je gericht! 🙂 Ik durf te zeggen dat enige “humanisering” van een dier soms nuttig is! Want dat is zo geen onredelijk wezen. ze zijn allemaal verschillend, en smaken, en liefde, er zijn allerlei andere relaties (misschien op afstand, maar doen soms ook denken aan mensen). Als we dieren behandelen als onze eigen soort, en nadenken over hun behoeften, en ze als “natuur” kennen en beschouwen (hun gewoonten, hun relaties in het wild, enz.), en voor hen normale, “menselijke” omstandigheden in stand houden, dan zullen alleen de dieren zich bij ons goed voelen.