Inna en Laima

Ons verhaal begon op een ijskoude dag in februari 2012…

Ik nam het kind mee van de kleuterschool en we gingen sleeën de heuvel af. Daar zagen we een vrij grote hond die tussen de kinderen door rende en met ze probeerde te spelen. Omdat er geen enkele volwassene op de heuvel was, werd het duidelijk dat ze dakloos was. In die dagen bereikte de nachtvorst -25 graden en de hond had natuurlijk medelijden. Wij, die nooit de heuvel af waren gegaan, brachten haar naar huis en gaven haar te eten. De hond rende vrolijk naar ons toe, zonder zelfs maar na te denken, ging de ingang, de vestibule en uiteindelijk het appartement binnen – alsof ze ons al heel lang kende. ontbijtgranen, botten, een hokje en een volière uitgerust. En we besloten dat mijn man deze hond mee zou nemen naar zijn werk. Na het eten viel de hond in slaap op het tapijt in de gang. Maar toen haar man kwam, gromde ze en liet hem niet bij zich in de buurt, waaruit we concludeerden dat mannen haar beledigden. Op haar poten had ze immers al genezen, maar behoorlijk diepe wonden, waarop het haar niet meer groeide. We besloten dat ze een paar weken bij ons zou blijven totdat ze eraan gewend was, en dat haar man haar dan mee zou nemen naar haar werk. We waren niet van plan de hond bij ons achter te laten, omdat we al een kat hadden en we in een gehuurd appartement woonden. De eerste ochtend ging de man met de hond wandelen en ze rende samen met de riem van hem weg. Ongeveer 30 minuten achtervolgde hij haar door het gebied, maar ze kwam niet op hem af. Zonder haar naar huis gegaan. Ik was zo van streek dat ik me snel aankleedde en rende om de voortvluchtige te zoeken die hem achtervolgde. Ik vroeg het aan iedereen die ik tegenkwam, en gelukkig voor mij zei het meisje dat naar me toe liep dat ze een hond met een riem zag onder het balkon van een naburig huis. Ik vond haar ongeveer 2 kilometer van ons huis, en zodra ze belde, rende ze meteen weg, begon te springen, haar gezicht te likken … Over het algemeen waren we allebei blij elkaar weer te vinden. Het blijkt dat ik het twee keer heb gevonden. Tegenwoordig kunnen we ons geen leven voorstellen zonder ons geliefde meisje. Het kind kust haar elke dag, aait, knuffelt en als we op vakantie gaan, kijkt hij elke dag naar haar foto's. Wij wensen dat elk gezin zo’n trouwe, toegewijde, aanhankelijke vriend vindt. Met de komst van een hond in ons huis zijn glimlachen, geluk en gelach veel meer geworden. De foto's zijn gemaakt door Tatyana Prokopchik speciaal voor het project "Two legs, four paws, one heart".