"Ik geloof dat ze weer zal terugkeren ..."

Zeven jaar geleden verscheen deze hond bij mij thuis. Het gebeurde nogal per ongeluk: de voormalige eigenaar wilde haar euthanaseren, aangezien ze de hond niet nodig had. En precies op straat, toen de vrouw dit zei, nam ik de riem van haar over en zei: "Aangezien je geen hond nodig hebt, laat ik hem voor mezelf nemen."

Fotoshoot: wikipet

Ik kreeg geen cadeau: de hond liep bij de vorige eigenaar alleen aan een strikte halsband, zat in de prullenbak, had een heleboel bijkomende ziektes en werd vreselijk verwaarloosd. Toen ik Alma voor het eerst aan de lijn nam, begon ze aan me te trekken en mijn armen eraf te trekken. En het eerste wat ik deed was natuurlijk helemaal verkeerd vanuit kynologisch oogpunt. Ik liet haar los en zei:

– Bunny, als je bij mij wilt wonen, laten we dan volgens mijn regels leven. Als je weggaat, ga dan weg. Als je blijft, blijf dan voor altijd bij mij.

Ik had het gevoel dat de hond me begreep. En vanaf die dag was het onrealistisch om Alma te verliezen, ook al zou je dat willen: ik volgde haar niet, maar zij volgde mij.

Fotoshoot: wikipet

We hadden een lange periode van behandeling en herstel. Er werd enorm veel geld in haar geïnvesteerd, tijdens een wandeling ondersteunde ik haar met een sjaal, omdat ze niet kon lopen.

Op een bepaald moment in ons leven samen besefte ik, hoe het ook mag klinken, dat in de persoon van Alma mijn eerste Labrador bij mij was teruggekeerd.

Voor Alma had ik nog een labrador die we uit het dorp hadden gehaald – uit een vergelijkbare levenssituatie, met dezelfde ziektes. En op een goed moment begon Alma te doen wat die hond zou doen. Dus ik geloof in reïncarnatie.

Ik heb ook een gladde foxterriër, mijn gekke keizerin, waar ik dol op ben. Maar het is moeilijk om je een idealer huisdier voor te stellen dan Alma. Met een gewicht van ruim 30 kg was ze volledig onzichtbaar in bed. En toen mijn kind werd geboren, liet ze zich van de beste kant zien en werd ze mijn assistent en metgezel bij het opvoeden van een mensenwelp. Toen we bijvoorbeeld onze pasgeboren dochter naar huis brachten en haar op bed legden, schrok Alma: ze duwde haar dochter diep in bed en keek met gekke ogen: "Ben je gek - je baby staat op het punt te vallen!"

We hebben samen veel meegemaakt. We werkten op het vliegveld, maar later bleek dat het moeilijk was voor Alma om een speurhond te zijn, dus hield ze me gewoon gezelschap. Toen we vervolgens samenwerkten met het WikiPet-portaal, bezocht Alma kinderen met speciale behoeften en hielp hen de zonnige kant van het leven te zien.

Fotoshoot: wikipet

Alma moest de hele tijd bij me zijn. Het meest ingenieuze aan deze hond was dat het niet uitmaakt waar en hoe laat hij was, maar als Her Man in de buurt is, dan is hij thuis. Waar we ook zijn geweest! We reden met het openbaar vervoer naar elke plek in de stad en de hond voelde zich absoluut kalm.

Fotoshoot: wikipet

Ongeveer een maand geleden werd mijn dochter wakker en zei:

“Ik had een droom dat Alma voorbij de regenboog zou gaan.

Op dat moment zei het me natuurlijk niets: nou, ik droomde en droomde. Precies een week later werd Alma ziek en werd ernstig ziek. We behandelden haar, legden druppels op, gaven haar dwangvoeding... Ik trok tot het uiterste, maar om de een of andere reden wist ik vanaf de eerste dag dat alles nutteloos was. Misschien waren mijn pogingen om haar te behandelen iets van zelfgenoegzaamheid. De hond is net vertrokken en ze deed het, net als iedereen in haar leven, heel waardig. En voor de vierde keer was het niet mogelijk om haar te redden.

Alma is vrijdag overleden en op zaterdag ging haar man wandelen en kwam niet alleen terug. In zijn armen zat een kitten, dat haar man uit de liftschacht haalde. Het is duidelijk dat we deze baby aan niemand hebben gegeven. Het was een brok met stromende ogen en een groot aantal vlooien. Ik "diende" de quarantaine van de buren, aan wie ik erg dankbaar ben - er woont tenslotte een oudere kat in ons huis, en meteen een kitten in huis halen zou neerkomen op het doden van onze kat.

Natuurlijk leidde het kitten me af van het verlies: hij moest constant worden behandeld en verzorgd. De dochter bedacht de naam: ze zei dat de nieuwe kat Becky zou heten. Nu woont Becky bij ons.

Maar ik neem geen afscheid van Alma. Ik geloof in de transmigratie van zielen. De tijd zal voorbijgaan en we zullen elkaar weer ontmoeten.