Hoe "leren" honden mensen te begrijpen?

Wetenschappers hebben ontdekt dat honden mensen kunnen begrijpen, en vooral menselijke gebaren. U kunt dit verifiëren door een diagnostisch communicatiespel met uw hond te spelen. Dit vermogen onderscheidt honden zelfs van onze naaste verwanten: mensapen.

Maar hoe ontwikkelden honden dit vermogen? Onderzoekers over de hele wereld stelden deze vraag en gingen op zoek naar een antwoord.

Puppy-experimenten

De meest voor de hand liggende verklaring leek te zijn dat honden, door veel tijd met mensen door te brengen, met ons te spelen en naar ons te kijken, ons eenvoudigweg leerden ‘lezen’. En deze verklaring leek logisch zolang volwassen honden deelnamen aan de experimenten, die dankzij de “vlieguren” communicatieproblemen echt konden oplossen.

Om deze hypothese te testen, besloten de wetenschappers te experimenteren met puppy’s. Ze werden aan dezelfde tests onderworpen als volwassen honden. Bij het onderzoek waren puppy's betrokken in de leeftijd van 9 tot 24 weken, waarvan sommige in gezinnen woonden en trainingslessen volgden, en sommige nog geen baasje hadden gevonden en weinig ervaring met mensen hadden. Het doel was dus ten eerste om te begrijpen hoe goed puppy's mensen begrijpen, en ten tweede om het verschil te bepalen tussen puppy's met verschillende ervaringen met een persoon.

Puppy's van 6 maanden oud zouden veel vaardiger zijn dan puppy's van 1,5 maanden oud, en iemand die al "geadopteerd" was en trainingen had gevolgd, zou een persoon veel beter begrijpen dan een puppy die als gras langs de weg groeit.

De resultaten van het onderzoek veroorzaakten grote verrassing onder wetenschappers. De oorspronkelijke hypothese werd aan gruzelementen geslagen.

Het bleek dat puppy's van 9 weken oud behoorlijk effectief zijn in het "lezen" van de gebaren van mensen, en het maakt niet uit of ze in een gezin met nieuwe eigenaren wonen, waar ze in het middelpunt van de belangstelling staan, of nog steeds wachten op " adoptie".

Bovendien bleek later dat zelfs puppy’s op de leeftijd van 6 weken menselijke gebaren perfect begrijpen en bovendien een neutrale marker kunnen gebruiken die ze nog nooit eerder hebben gezien als aanwijzing.

Dat wil zeggen, ‘de vlucht van uren’ heeft er niets mee te maken en kan niet dienen als verklaring voor het verbazingwekkende vermogen van honden om mensen te begrijpen.

Experimenten met wolven

Vervolgens brachten wetenschappers de volgende hypothese naar voren. Als deze kwaliteit al kenmerkend is voor kleine puppy’s, is het misschien de erfenis van hun voorouders. En zoals je weet is de voorouder van de hond de wolf. En dus moeten wolven dit vermogen ook hebben.

Dat wil zeggen, als we het hebben over de vier analyseniveaus voorgesteld door Niko Tinbergen, hebben wetenschappers in plaats van de oorspronkelijke ontogenetische hypothese de fylogenetische hypothese aangenomen.

De hypothese was niet ongefundeerd. We weten immers dat wolven samen jagen en als roedeldieren en roofdieren van nature zowel elkaar als de ‘lichaamstaal’ van hun slachtoffers begrijpen.

Ook deze hypothese moest getest worden. Hiervoor was het nodig om wolven te vinden. En de onderzoekers namen contact op met Christina Williams, die werkte in het wolvenreservaat The Wolf Hollow in Massachusetts. De wolven in dit reservaat werden door mensen opgevoed als puppy's, dus ze vertrouwden de persoon volledig en communiceerden graag met hem, vooral met de 'wolf nanny' Christina Williams.

Met wolven werden verschillende varianten van een diagnostisch spel voor communicatie (begrip van gebaren) uitgevoerd. En ondanks alle tolerantie van deze wolven tegenover mensen, hebben experimenten aangetoond dat ze totaal niet in staat (of niet bereid) zijn om menselijke gebaren te ‘lezen’ en deze niet als een hint op te vatten. Ze concentreerden zich helemaal niet op mensen bij het nemen van een beslissing. In feite gedroegen ze zich op dezelfde manier als de mensapen.

Bovendien veranderde de situatie, zelfs toen de wolven speciaal werden getraind om menselijke gebaren te ‘lezen’, maar de wolven bereikten de puppy’s nog steeds niet.

Misschien is het een feit dat wolven over het algemeen niet geïnteresseerd zijn in het spelen van menselijke spelletjes, dachten de onderzoekers. En om dit te testen, boden ze de wolven geheugenspelletjes aan. En bij deze tests lieten grijze roofdieren schitterende resultaten zien. Dat wil zeggen, het is geen kwestie van onwil om met een persoon te communiceren.

De hypothese van genetische overerving is dus niet bevestigd.

Wat is het geheim van de hond?

Toen de eerste twee hypothesen, die het meest voor de hand lagen, faalden, stelden de onderzoekers een nieuwe vraag: als gevolg van welke genetische veranderingen op weg naar domesticatie weken honden af ​​van wolven? De evolutie heeft tenslotte zijn werk gedaan, en honden zijn inderdaad anders dan wolven – misschien is het de prestatie van de evolutie dat honden mensen hebben leren begrijpen op een manier die geen enkel ander levend wezen kan doen? En hierdoor werden wolven honden?

De hypothese was interessant, maar hoe test je deze? We kunnen tenslotte niet tientallen millennia teruggaan en het hele pad van het domesticeren van wolven opnieuw doorlopen.

En toch werd deze hypothese getest dankzij een wetenschapper uit Siberië, die vijftig jaar lang een experiment uitvoerde met de domesticatie van vossen. Het was dit experiment dat het mogelijk maakte om de evolutionaire hypothese van de oorsprong van het vermogen van honden tot sociale interactie met mensen te bevestigen.

Dit is echter een nogal interessant verhaal dat een apart verhaal verdient.

Lees verder: De domesticatie van honden, of hoe vossen hielpen een enorm hondengeheim te onthullen