Hoe lachen honden?

Over het algemeen is het concept ‘lachen’ een humanitair concept en bepaalt het alleen de vocale reactie van een persoon, vergezeld van passende gezichtsuitdrukkingen.

En lachen is zo'n ernstig fenomeen dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw in Amerika een speciale wetenschap werd geboren: de gelotologie (als tak van de psychiatrie), die lachen en humor en hun effect op het menselijk lichaam bestudeert. Tegelijkertijd verscheen lachtherapie.

Sommige onderzoekers geloven dat lachen biologisch bepaald is. En kinderen beginnen te lachen zonder enige training vanaf 4-6 maanden door kietelen, gooien en andere "koekoek".

Hetzelfde deel van de onderzoekers beweert dat alle hogere primaten analogen van lachen hebben en niemand anders.

Zo gaat de speelse stemming van hogere primaten vaak gepaard met specifieke gezichtsuitdrukkingen en woordenschat: een ontspannen gezicht met open mond en de weergave van een ritmisch stereotiep geluidssignaal.

De akoestische kenmerken van het menselijk lachen zijn vrijwel identiek aan die van chimpansees en bonobo’s, maar verschillen van die van orang-oetans en gorilla’s.

Lachen is een nogal complexe handeling, bestaande uit aangepaste ademhalingsbewegingen, vergezeld van een bepaalde gezichtsuitdrukking: een glimlach. Wat ademhalingsbewegingen betreft, volgt bij het lachen na het inademen niet één, maar een hele reeks korte krampachtige uitademingen, soms langdurig aanhoudend, met een open glottis. Als de stembanden in oscillerende bewegingen worden gebracht, ontstaat er een luide, sonore lach – lachen, maar als de stembanden in rust blijven, is het lachen stil en geluidloos.

Er wordt aangenomen dat lachen ongeveer 5-7 miljoen jaar geleden verscheen op het niveau van een gemeenschappelijke voorouder van de mensachtigen, en later werd het complexer en evolueerde het. In min of meer zijn huidige vorm werd lachen gevormd toen mensen ongeveer 2 miljoen jaar geleden voortdurend rechtop begonnen te lopen.

Aanvankelijk ontstonden lachen en glimlachen als markeringen en signalen van de ‘goede’ toestand, maar als sociaal gevormd persoon veranderden de functies van beiden zodanig dat ze lang niet altijd met positieve emoties werden geassocieerd.

Maar als lachen en glimlachen een gedragsuiting zijn van een emotioneel positieve toestand van het lichaam (en dieren ervaren dit ook), dan kan er bij deze dieren iets soortgelijks in zitten.

En in die mate willen sommige onderzoekers een mens niet alleen bij primaten vinden, dat kameraad professor Jack Panksepp met alle verantwoordelijkheid verklaart dat hij erin geslaagd is een analoog van gelach bij ratten te vinden. Deze knaagdieren zenden, in een speelse en tevreden toestand, een piepgeluid uit op 50 kHz, wat functioneel en situationeel wordt beschouwd als analoog aan het gelach van mensachtigen, dat niet hoorbaar is voor het menselijk oor. Tijdens het spel "lachen" ratten op de acties of onhandigheid van hun medemensen en "lachen" als ze worden gekieteld.

Door een dergelijke ontdekking waren alle orthodoxe hondenliefhebbers uiteraard beledigd. Soortgelijk? Sommige rattenknaagdieren lachen van het lachen, en de beste vrienden van de mens rusten met hun snuit naar beneden?

Maar boven de snuit en het hoofd, honden en hun baasjes! Een andere vriend, professor Harrison Backlund, heeft bijna bewezen dat honden gevoel voor humor hebben en dat ze bijvoorbeeld kunnen lachen als ze zien hoe hun vertrouwde hond onhandig uitglijdt en valt.

Etholoog Patricia Simonet gelooft ook dat honden kunnen lachen en lachen, bijvoorbeeld tijdens spelletjes. Patricia heeft de geluiden opgenomen die gedomesticeerde honden maken als de eigenaar op het punt staat met ze te gaan wandelen. Toen speelde ik deze geluiden in een dakloos hondenasiel, en het bleek dat ze het meest gunstige effect hebben op nerveuze dieren. Volgens Patricia kunnen de geluiden die honden maken vóór een vreugdevol verwachte wandeling worden vergeleken met hoe iemand zijn aangename emoties uitdrukt met vreugdevol lachen.

Patricia denkt dat hondenlach zoiets is als zwaar snuiven of intens hijgen.

En hoewel er geen serieuze onderzoeken zijn die het vermogen van honden om te lachen en te glimlachen bevestigen, geloven veel eigenaren van deze dieren dat honden gevoel voor humor hebben en dit gevoel met succes implementeren in lachen en glimlachen.

Laten we dus aannemen dat honden kunnen glimlachen en lachen, maar dit is nog niet door serieuze wetenschap bewezen.

Foto: Collectie