Cavia gedrag

Cavia's zijn sociale dieren, ze voelen zich het beste in gezelschap.

Voor een varken in het enkelvoud kan alleen een persoon een vriend zijn, en hij is verplicht haar behoorlijk wat aandacht te schenken, zodat ze zich niet eenzaam voelt. 

Cavia's leren snel en zijn ideale huisdieren voor kinderen.

Cavia's zijn absoluut niet agressief en niet gevaarlijk voor de mens.

Door meer van deze kleine, lieve knaagdieren te houden, kun je kennis maken met hun gedrag in de kudde, kun je een verscheidenheid aan gewoonten observeren die alleen kunnen verschijnen als het varken zich veilig voelt omringd door zijn familieleden.

Het varken bijt niet en vecht niet met de vijand. Op onbekende omgevingen, geuren, geluiden – alles wat haar onveilig lijkt – reageert ze met een stormloop of absolute onbeweeglijkheid. Onder natuurlijke omstandigheden redt dit gedrag vaak de levens van deze knaagdieren. 

Deze zachtmoedige dieren vertonen uitsluitend agressie in relatie tot individuen van hun eigen soort. Het kan worden gevonden tussen gelten die strijden om voedsel of een plek om te rusten. Moeders jagen na het einde van de lactatieperiode soms de welpen weg, en worden ook boos als de melk onvoldoende wordt.

Vaak is de oorzaak van agressie een overmatige concentratie van dieren die gedwongen worden bij elkaar te blijven in een kleine ruimte. Voorbeelden van agressief gedrag zijn onder meer het wederzijds haarplukken en het eten van wat er nog in de mond zit. Ongenoegen manifesteert zich ook in de vorm van een scherpe bocht en een sprong gericht op de vijand. Het gedraaide varken hurkt, opent zijn bek, klapt vaak waarschuwend met zijn tanden en steekt zijn nekvel omhoog. 

De meest geduchte conflicten komen tussen twee mannetjes die vechten om dominantie over de kudde. Twee mannetjes, babbelend, klikkend met hun tanden, afwisselend hun achterpoten opheffend, cirkelen om elkaar heen. Als geen van beiden dit introductiespel weigert, beginnen ze op elkaar te springen en te bijten. Weigering om te vechten, zelfs in het stadium van de ‘zenuwenoorlog’, voorkomt niet altijd dat de gecapituleerde persoon wordt gebeten. Want de overwinnaar kan de overwonnenen achtervolgen en met zijn tanden die plaatsen grijpen die hij kan bereiken.

Onder natuurlijke omstandigheden komen bloedige conflicten zeer zelden voor, omdat het zwakkere mannetje een plek heeft om weg te rennen en waar hij zich kan verstoppen. Bij het fokken in een besloten ruimte kunnen dit soort incidenten onveilig zijn. 

Vrouwtjes tolereren elkaar in de regel goed, maar zelfs hier is er een zekere hiërarchie: de leider regelt de zaken onder haar familieleden en baby's van hetzelfde geslacht. Alle vrouwtjes zorgen voor de gezondheid en ontwikkeling van nakomelingen. In de eerste levensweek worden de baby's volledig ondersteund door het vrouwtje. Als een welp wil eten, kan hij niet alleen melk krijgen van zijn moeder, maar ook van een ander zogend vrouwtje. Als de baby alleen is, begint hij luid en klagend te piepen totdat de moeder hem hoort: ze komt naar hem toe, maakt rommelende geluiden, snuffelt, likt aan zijn snuit en zet hem dan op zijn plaats. Vanaf de tweede week raken de baby's steeds meer gehecht aan het mannetje, dat ze van de zorg van hun moeder ontdoet. Vanaf de derde week stopt de moeder met het geven van melk.

In een kooi of volière voor cavia's is er geen ontsnappingsroute, dus de verantwoordelijkheid voor het vreedzaam naast elkaar bestaan ​​van dieren ligt bij jou. Let op het volgende.

Voor jonge mannen moeten, wanneer ze de puberteit bereiken, dat wil zeggen uiterlijk 4-5 weken, andere eigenaren worden gevonden. Dit is niet alleen nodig om schermutselingen te voorkomen, maar ook om ongecontroleerde verdere reproductie te voorkomen.

Als het mannetje wordt verslagen in de strijd om de dominante plaats in het gezin, moet hij onmiddellijk in een ander verblijf worden geplaatst, anders zal hij wegkwijnen, omdat er geen plaats meer voor hem is in het gezin.

Een jong, gecastreerd mannetje dat bij een groep vrouwtjes wordt geplaatst, zal zich waarschijnlijk niet meteen als gastheer kunnen vestigen. De situatie zal alleen met de tijd veranderen, wanneer hij opgroeit en de vrouwtjes in omvang en gewicht zal overtreffen.

Een cavia die zijn soortgenoten mijdt, heeft waarschijnlijk al vanaf jonge leeftijd geen contact meer met andere cavia's, waardoor hij geen gemeenschapsgevoel heeft met de groep en daardoor erg moeilijk in de omgang met zijn soortgenoten kan omgaan.

Als u een groep cavia's samen met andere cavia's in een nieuwe kooi wilt plaatsen, kunt u dat veilig doen. Een apart gehouden cavia is moeilijker om aan meerdere dieren te koppelen, waaronder ze met elkaar overweg zal moeten. Daarnaast hebben meerdere dieren een ruimere kooi nodig.

Een vrouw die ontevreden is over de verkering verdedigt zichzelf vaak tegen een vervelende man. Haar defensieve reactie is dat ze, nadat ze de onbeschaamde met een stroom urine heeft overgoten, op de vlucht gaat. Dat lukt haar doordat het mannetje even blijft hangen om aan zichzelf te snuffelen. Een paar energieke sprongen van een boze vrouw die in zijn richting is gericht, kunnen het mannetje ook ontmoedigen om te flirten. 

Een teken van verzoening is het openen van de meest kwetsbare delen van het lichaam, de delen die het gemakkelijkst pijn doen. Veel andere diersoorten gedragen zich op een vergelijkbare manier. Het varken staat op volledig uitgestrekte poten en gooit zijn hoofd naar achteren, waardoor de snuit en nek worden geopend. Dergelijke houdingen worden ingenomen door individuen die onderhevig zijn aan de invloed van hun sterkere kameraden, en door mannen in relatie tot hun partners. 

Het gehoor bij cavia's is gewoon geweldig, hij is degene die van het grootste belang is in de perceptie van de omgeving.

Het gezichtsvermogen bij cavia's is ook zeer goed ontwikkeld. Als resultaat van de experimenten bleek dat cavia's kleuren onderscheiden, voornamelijk geel, rood, groen en blauw.

Cavia's hebben een perfect reukvermogen. Ze kunnen goed ruiken. Bij het begroeten snuffelen ze aan elkaar, waarbij speciale aandacht wordt besteed aan de anus en oren. Ze markeren hun territorium met geurige stoffen, urine en afscheidingen van de klieren. Je moet niet verbaasd zijn als een varken, binnengelaten in zijn opgeruimde onderkomen, erlangs loopt, met zijn rug tegen het strooisel wrijft. Dit is een manier om het territorium te markeren met de afscheiding van de klieren nabij de anus. Mannetjes gebruiken ook de klieren aan de zijkanten van het lichaam. Met een geheim dat van hen is vrijgegeven, markeren ze de leden van de kudde en objecten die zich boven de vloer bevinden (vloeren).

De tastorganen bij cavia's bevinden zich in de antennes die rond de snuit groeien. Ze helpen de dieren bij het navigeren in het donker en het vermijden van obstakels.