Sprinkhaanhamster, ook wel schorpioen genoemd

Voor de overgrote meerderheid van de mensen is een hamster een ongevaarlijk en schattig wezentje dat alleen zichzelf kwaad kan doen. In de zuidwestelijke staten van de Verenigde Staten, maar ook in aangrenzende regio's van Mexico, leeft echter een unieke soort van dit knaagdier: de gewone sprinkhaanhamster, ook wel bekend als de schorpioenhamster.

Het knaagdier verschilt van zijn verwanten doordat het een roofdier is en zonder enige schade de gevolgen kan verdragen van een van de krachtigste vergiften op aarde: het gif van de Amerikaanse boomschorpioen, wiens beet zelfs voor mensen dodelijk is.

Bovendien is de hamster helemaal niet bang voor pijn, een unieke fysiologische mutatie van een van de eiwitten stelt hem in staat om indien nodig eenvoudig de pijn te blokkeren en het sterkste schorpioengif te gebruiken als adrenaline-injectie. Op een sprinkhaanhamster heeft schorpioengif een verkwikkende werking, zoals een kopje goed gezette espresso.

Voordelen

Sprinkhaanhamster is een knaagdiersoort uit de onderfamilie van de hamster. De lengte van zijn lichaam is niet groter dan 8-14 cm, waarvan 1/4 de lengte van de staart is. De massa is ook klein – slechts 50 – 70 g. Vergeleken met de gewone muis is de hamster dikker en heeft hij een kortere staart. De vacht is rood-geelachtig en de punt van de staart is wit, op de voorpoten zitten slechts 4 vingers en op de achterpoten 5.

In het wild worden, afhankelijk van de habitat, slechts 3 soorten van dit knaagdier gevonden:

1. Zuidelijk (Onychomys arenicola);
2. Noordelijk (Onychomys leucogaster);
3. Mirsna's hamster (Onychomys arenicola).

Life

De sprinkhaanhamster is een roofdier dat niet alleen insecten eet, maar ook soortgelijke wezens. Ook dit type knaagdier wordt gekenmerkt door kannibalisme, maar alleen als er simpelweg geen ander voedsel meer in de omgeving is.

Deze gevoelloze moordenaar leeft voornamelijk 's nachts en voedt zich met sprinkhanen, knaagdieren, ratten en giftige geleedpotigen van schorpioenen.

Het behendige kleine knaagdier is superieur aan zijn sterkere en grotere tegenhangers. Vaak worden grote exemplaren wilde ratten en gewone veldmuizen een prooi voor een sprinkhaanhamster. Hij kreeg zijn tweede naam juist omdat hij, in tegenstelling tot alle andere wezens in zijn leefgebied, zelfs kan vechten met zo'n geduchte en gevaarlijke tegenstander als een boomschorpioen, wiens gif onschadelijk is voor een hamster.

Tegelijkertijd krijgt de hamster in een hevig gevecht veel sterke lekke banden en beten van de geleedpotige, maar verdraagt ​​​​hij tegelijkertijd alle pijn. Schorpioenhamsters zijn solitair, ze jagen niet in een groep en alleen in zeldzame gevallen kunnen ze samenkomen om op een grote groep schorpioenen te jagen, of tijdens de paartijd een partner kiezen.

Weergave

Het broedseizoen van sprinkhaanhamsters valt samen met het broedseizoen van alle knaagdieren in hun leefgebied. In tegenstelling tot mensen en sommige andere zoogdieren schenkt seksuele intimiteit bij hamsters geen enkel plezier en is het puur een reproductieve functie.

Er zijn meestal 3 tot 6-8 welpen in een nest, die in de eerste levensdagen bijzonder kwetsbaar zijn voor externe bedreigingen en de hulp van ouders en regelmatige voeding nodig hebben.

Pasgeboren hamsters worden zich in gevangenschap heel snel eigen en bedenken hoe ze het slachtoffer moeten aanvallen, zelfs zonder ouderlijk toezicht – hun instincten zijn zo ontwikkeld.

De rijpingsperiode duurt 3-6 weken, waarna de hamsters onafhankelijk worden en geen ouders meer nodig hebben.

Agressiviteit is een erfelijke eigenschap, typisch voor individuen die door twee ouders zijn grootgebracht. Dergelijke nakomelingen zullen eerder andere muizen aanvallen en agressiever op jacht gaan naar andere prooien dan welpen die alleen door de moeder worden grootgebracht.

Geleidelijk aan, opgroeien, zorgen tieners voor hun huisvesting. Schorpioenhamsters graven echter helemaal niet hun eigen nesten, maar halen ze weg van andere knaagdieren, waarbij ze ze vaak doden of verdrijven als ze erin slagen te ontsnappen.

Huilen in de nacht

Het gehuil van een hamster is een werkelijk verbazingwekkend fenomeen dat is vastgelegd op een videocamera.

De sprinkhaanhamster huilt als een wolf naar de heldere maan, wat er heel angstaanjagend uitziet, maar als je niet tegelijkertijd naar hem kijkt, zou je kunnen denken dat dit slechts het lied van een nachtvogel is.

Ze heffen hun hoofd iets op, staan ​​hoger in een open ruimte, openen hun mond een beetje en laten heel kort een hoogfrequent piepgeluid horen – slechts 1 – 3 seconden.

Zo'n gehuil is een vorm van communicatie en appèl tussen verschillende families in het leefgebied.

Geheimen van gifresistentie

Sprinkhaanhamsters werden in 2013 het voorwerp van nauwkeurig onderzoek door Amerikaanse wetenschappers. De auteur van het onderzoek, Ashley Rove, voerde een reeks interessante experimenten uit, waarna nieuwe, voorheen onbekende eigenschappen en kenmerken van dit unieke knaagdier werden ontdekt.

Onder laboratoriumomstandigheden werden experimentele hamsters geïnjecteerd met een dodelijke dosis boomschorpioengif voor een knaagdier. Voor de zuiverheid van het experiment werd het gif ook geïntroduceerd bij gewone laboratoriumknaagdieren.

Na 5-7 minuten stierven alle laboratoriummuizen en sprinkhanenknaagdieren waren, na een korte periode van herstel en likken van de wonden die ze uit de injectiespuit hadden gekregen, vol kracht en ondervonden geen enkel ongemak en pijn.

In de volgende fase van het onderzoek kregen de knaagdieren een dosis formaline, het sterkste gif. Gewone muizen begonnen vrijwel onmiddellijk te kronkelen van de pijn, en hamsters knipperden niet met hun ogen.

Wetenschappers raakten geïnteresseerd: zijn deze hamsters bestand tegen absoluut alle gifstoffen? Het onderzoek werd voortgezet en na een reeks experimenten en een studie van de fysiologie van deze wezens werden enkele specifieke kenmerken van knaagdieren onthuld.

Het gif dat het lichaam van de hamster is binnengedrongen, vermengt zich niet met het bloed, maar komt vrijwel onmiddellijk in de natriumkanalen van zenuwcellen terecht, waardoor het zich door het lichaam verspreidt en signalen naar de hersenen stuurt over de sterkste pijnsensatie.

De pijn die knaagdieren ontvangen is zo sterk dat een speciaal kanaal de natriumstroom in het lichaam blokkeert, waardoor het sterkste gif in een pijnstiller verandert.

Constante blootstelling aan gifstoffen leidt ertoe dat er een stabiele mutatie is van het membraaneiwit dat verantwoordelijk is voor de overdracht van pijnsensaties naar de hersenen. Zo wordt het gif omgezet in een verkwikkende intraveneuze tonic.

Dergelijke fysiologische manifestaties lijken enigszins op de symptomen van aangeboren ongevoeligheid (anhidrose), die in zeldzame gevallen bij mensen voorkomt en een vorm van genetische mutatie is.

Ultieme roofdier

De sprinkhaanhamster is dus niet alleen een eersteklas moordenaar en nachtelijke jager, die volledig ongevoelig is voor gifstoffen en ernstige schade kan verdragen zonder hevige pijn te voelen, maar ook een zeer intelligent dier dat zich ook goed voortplant. Overlevingsvermogen en jachtinstinct stellen ons in staat hem als een absoluut roofdier te beschouwen, dat zijn gelijke in zijn categorie niet kent.