Chronische diarree bij honden en katten: moet u zich zorgen maken?

Chronische diarree bij huisdieren blijft vaak onopgemerkt. Zeker als het al op jonge leeftijd is begonnen en iedereen dit "gewend" is.

Normaal gesproken vindt ontlasting bij een volwassen hond of kat 1-2 keer per dag plaats en wordt de ontlasting gevormd. Als de frequentie van ontlasting wordt verhoogd en de ontlasting lange tijd papperig is of terugval wordt opgemerkt, kan dit wijzen op een pathologie.

Chronische diarree wordt vaak geassocieerd met een groep ziekten die IBD, inflammatoire darmaandoening, wordt genoemd. We zullen erover praten in dit artikel.

Symptomen van IBD (inflammatoire darmziekte) zijn onder meer:

1. overgeven

2. diarree

3. Gewichtsverlies

4. Verminderde fysieke activiteit

5. Bloed in ontlasting en braaksel

6. Verminderde eetlust.

De exacte oorzaak van IBD (inflammatoire darmziekte) is onbekend, maar er zijn verschillende factoren die de ontwikkeling ervan kunnen beïnvloeden:

1. Genetische aanleg

2. Immuunsysteemaandoeningen in de darm

3. Omgeving

4. microbiële factoren.

• Genetische aanleg

Bij mensen zijn overeenkomstige mutaties in het genoom gevonden die verband houden met deze ziekte. Er zijn ook enkele onderzoeken bij dieren gedaan, maar op dit moment zijn dat er nogal wat.

• Immuunsysteemaandoeningen in de darm

Het darmimmuunsysteem is complex. Het omvat slijmvliezen, slijm, immunoglobulinen, verschillende soorten immuuncellen, enzovoort. Binnen dit systeem is er sprake van zelfregulatie, sommige afweercellen stimuleren of remmen bijvoorbeeld de werking van andere cellen, afhankelijk van de situatie. Verstoring van dit evenwicht kan een ongepaste reactie van het immuunsysteem op verschillende factoren veroorzaken, wat bijvoorbeeld leidt tot overmatige ontsteking tot een licht irriterend middel.

• Omgeving

De effecten van stress, voeding en medicijnen op de ontwikkeling van IBD bij mensen zijn beschreven. Maar bij huisdieren is het verband tussen stress en het ontstaan ​​van chronische diarree niet bewezen. Het is echter bekend dat katten en honden andere ontstekingsreacties ontwikkelen als reactie op stress, zoals cystitis.

Bij een dieet is alles hetzelfde als bij mensen. Het immuunsysteem is normaal gesproken geslepen om een ​​vreemd eiwit op het oppervlak van sommige bacteriën of virussen te herkennen. Een verscheidenheid aan voedingseiwitten kan door het dier als vijand worden ervaren, wat ontstekingen in de darmen kan veroorzaken.

• Microbiële factoren

Een verandering in de samenstelling van het darmmicrobioom kan leiden tot de overgroei van agressievere soorten bacteriën die de darmwand beschadigen, wat leidt tot ontsteking.

IBD is onderverdeeld in 4 soorten gastro-intestinale pathologieën:

1. Gevoeligheid voor voedsel. Door gebruik te maken van een eliminatiedieet of gehydrolyseerd eiwit in het voer wordt de ziekte genezen. Dit type IBD komt het meest voor.

2. Gevoeligheid voor antibiotica. In dit geval lost IBD op als reactie op het gebruik van antibiotica. De ziekte hervat na hun annulering.

3. Gevoeligheid voor steroïden (immuunonderdrukking). Het verdwijnt met het gebruik van medicijnen die het immuunsysteem onderdrukken. Dit is nodig als het immuunsysteem in de darm niet goed werkt.

4. Weerbarstigheid (geen gevoeligheid voor alles). Deze IBD reageert nergens op. De reden daarvoor is ook niet bekend.

De diagnose van IBD begint met het uitsluiten van pathologieën met vergelijkbare symptomen.

Deze omvatten:

• Chronische virale infecties bij katten (leukemie en immunodeficiëntie)

• Parasitaire ziekten

• neoplasmata

• Lever pathologieën

• Nier pathologie

• Verstoring van het endocriene systeem

• Buitenlandse lichamen

• Voedingsstoornis

• Blootstelling aan giftige stoffen.

• Bloedtesten. Ze kunnen niet worden gebruikt om IBD te diagnosticeren, maar het kan worden vermoed en andere ziekten met vergelijkbare symptomen worden uitgesloten.

• Röntgenonderzoek. Hiermee kunt u andere pathologieën uitsluiten die symptomen van IBD kunnen veroorzaken.

• Echografie procedure. Hiermee kunt u veranderingen in de darmwand zien die kenmerkend zijn voor IBD, maar ze kunnen ook voorkomen bij andere ziekten, zoals lymfoom. Ook kan echografie andere pathologieën uitsluiten, zoals neoplasmata.

• Endoscopie van de maag en darmen. Met behulp van een kleine camera wordt het slijmvlies van maag en darmen onderzocht. Met bepaalde veranderingen kunt u IBD vermoeden en andere problemen uitsluiten, waaronder vreemde lichamen, neoplasmata, enzovoort.

• Histologie. Voor dit onderzoek moet u stukjes darmweefsel afnemen. De procedure wordt uitgevoerd tijdens een endoscopisch onderzoek of tijdens een buikoperatie. De verkregen monsters worden onder een microscoop onderzocht. Alleen op basis van deze methode kan een definitieve diagnose van IBD worden gesteld.

Het histologisch onderzoek is behoorlijk invasief, dus een behandelingsproef kan worden gestart als milde of matige IBD is uitgesloten en andere problemen zijn uitgesloten. Voor de diagnose heeft een histologisch onderzoek echter meer de voorkeur.

Als het huisdier niet reageert op therapie of complicaties heeft die verband houden met IBD, moet endoscopisch en histologisch onderzoek worden uitgevoerd.

• Eetpatroon. Het huisdier wordt geleidelijk overgeschakeld op voer met een nieuwe eiwitbron of met gehydrolyseerd eiwit. Als er een reactie is op het nieuwe dieet, dan heeft het huisdier een dieetafhankelijke IBD.
• antibiotica. Gebruikt wanneer er geen reactie op het dieet is. Voordat met een antibioticakuur wordt begonnen, kunnen verschillende diëten achter elkaar worden toegepast, wat soms enkele maanden duurt.

Antibiotica met een succesvolle respons worden ongeveer 1 maand ingenomen, daarna worden ze geannuleerd. Als de symptomen terugkeren, wordt een langdurige behandeling voorgeschreven.

• Immunosuppressie. Als het huisdier niet reageert op een behandeling met dieet en antibiotica, worden verschillende combinaties van immunosuppressiva voorgeschreven. De dosis en combinatie worden individueel gekozen, afhankelijk van de reactie op de behandeling en/of bijwerkingen.
• Complementaire probiotische therapie. De arts schrijft naar eigen goeddunken al dan niet probiotica voor, afhankelijk van de situatie.
• Intensieve therapie. Als uw huisdier ernstige IBD heeft, heeft het mogelijk intensieve zorg in het ziekenhuis nodig om complicaties onder controle te houden.

De prognose is afhankelijk van het individuele huisdier. Elke tweede hond vertoont periodiek tekenen van IBD. Elke vierde gaat in stabiele remissie. Een op de 25 honden is ongecontroleerd.

Als uw huisdier langer dan 3 weken chronische diarree of braken heeft, neem dan zeker contact op met uw dierenarts. Hij zal in staat zijn om de oorzaak van de toestand van het dier te diagnosticeren en tijdige therapie voor te schrijven.

Auteur van het artikel: Mac Boris Vladimirovitsj, dierenarts en therapeut in de Sputnik-kliniek.