Charlie en Asta

Honden. Honden zijn al sinds mijn jeugd mijn passie. Ik ben een van die gelukkige mensen die hun leven zijn begonnen met hun beste vriend onder één dak. Toen ik werd geboren, hadden we al een hond: Pekinees Charlie. Veel jeugdherinneringen zijn met hem verbonden. Toen ik een tiener was, kregen we een bulldog, en een jaar voor mijn huwelijk adopteerde mijn moeder een mopshond. Alle jongens. Ze zijn allemaal zwart. Buiten vrij klein. Maar ik heb altijd van grote honden gehouden. En de Labrador liep gewoon in een aparte rij. Mijn huwelijk begon met dieren. Op de dag dat we op huwelijksreis zouden wegvliegen, sleepte mijn man een aangereden katje van de straat. Het werd dus duidelijk dat dieren in onze familie geliefd zijn. Langzaam ontdekten we de wereld van de dieren die hulp nodig hebben. Of het nu gaat om eten, overbelichting of gewoon adverteren op internet. We begonnen het te nemen. Tijdelijk. Tot de zoektocht naar een nieuwe eigenaar. Zo kwam Charlie bij ons terecht. De Labrador had 2 weken overmatige blootstelling nodig. Het was waarschijnlijk een van de beste weken van mijn leven. Grote, vriendelijke, slimme hond... Toegegeven, haar uiterlijk liet veel te wensen over. Voordat ze overbelicht raakte, hing ze rond op het station. Haar borst sprak over het feit dat ze vele, vele malen, hoogstwaarschijnlijk, een hond heeft gebaard van de zogenaamde gescheiden vrouwen. Charlie heeft ons verlaten voor een nieuw huis. En we namen, zonder tijd te verspillen, een nieuwe hond – Asta. Als Charlie – het was liefde op het eerste gezicht, dan is Asta jammer. Ze stuurden me een foto waarop het ongelukkige, vieze wezen op de grond ligt… en mijn hart beefde. En we gingen achter de arme kerel aan. Toegegeven, er wachtte ons ter plekke een grappig hondenmisverstand. De hond pakte ons bij de mouwen van de jas, sprong, probeerde te likken … We verlieten samen het benzinestation. Trouwens, de naam verscheen dankzij het tankstation. We hebben haar van de A-100 gehaald. Daarom Asta. Na een tijdje zag ik een bericht op internet dat onze Charlie opnieuw overbelichting nodig had, omdat het nieuwe gezin niet lukte. Ze kwam dus voor de tweede keer bij ons. De hond zag er nog slechter uit dan de eerste keer: de hele huid was vreselijk kammen, ontstoken ogen … De tijd om naar de dokters te gaan begon, en al snel veranderde Charlie in een echte schoonheid! Er stond een moeilijke taak voor de boeg: haar man overhalen om Sharlunya voor altijd in onze familie achter te laten. Maar toen gebeurde het onverwachte: Asta werd ziek. Eindeloze druppelaars, injecties … Mijn man deed dit allemaal. En toen Asta beter werd, besloot ik een ‘serieus’ gesprek te voeren. Er bleven dus voor altijd 2 honden bij ons in huis: een volwassen, redelijke, zeer tolerante ten opzichte van alle Charlie en de ondeugende, rusteloze, schadelijke Asta. Foto uit het persoonlijke archief van Anna Sharanok.